Trochę bardziej mój.

Kiedy byliśmy mali - byliśmy nierozłączni. Zostawialiśmy za sobą nasze kłócące się na każdym kroku matki i szliśmy się bawić. Rozmawiając, śmiejąc się i snując naiwne plany na przyszłość, o której nie mogliśmy mieć wtedy pojęcia. Mijały godziny, ranek przeradzał się w późne popołudnie. Babcia stawiała na stole niewielkie talerzyki pełne domowych przysmaków i udawała, że nie widzi, kiedy coś (nie)chcący spadało nam na śnieżnobiały obrus. Później oglądaliśmy bajki, słysząc za sobą stłumiony głos dziadka, wpatrzonego w nas jak w obrazek. Byliśmy jak z obrazka. Na pierwszy rzut oka zupełnie do siebie niepodobni, a jednak rozumiejący się jak nikt inny. Mówiliśmy swoim językiem - mieszkanką dwóch tych, którymi rozmawiali dorośli. Ubieraliśmy się w podobnych kolorach. I bajki też lubiliśmy te same. Później siadaliśmy razem w wielkiej, skórzanej walizce, która do połowy zapełniona dziecięcymi ubrankami stawała się naszym azylem. Już za Tobą tęsknię - mówiłam za każdym razem. Już planuję, co będziemy robić, kiedy wrócę - odpowiadałeś każdorazowo. Czekałam, uparcie, co kilka tygodni pytając mamę, kiedy znów przyjedziesz się ze mną pobawić. Skacząc ze szczęścia za każdym razem, kiedy Twoje niewielkie stópki stawiały kroki na nierównym chodniku, a ręce wyciągały się w moim kierunku. Jesteś! - krzyczeliśmy na powitanie, od razu uciekając do swojego świata. Tego naszego, do którego nikt inny nie miał prawa wstępu.
Z czasem zniknęły kolorowe foremki i samochodziki z otwieranymi drzwiami. Zamieniliśmy bajki na teledyski, co do których nigdy nie mogliśmy się dogadać. Aż wreszcie, pewnego lata zapomniałeś do mnie przyjechać. Nie wiem ile miałam lat, ale pamiętam, że wyczekując Cię przy oknie zawiodłam się jak nigdy, bo Ciebie po prostu nie było. Przyjechało Twoje ciało, ale osobowość została gdzie indziej, razem ze skórzaną walizką wypełnioną za małymi już ubraniami. Ale to nie znaczy, że przestałam wtedy na Ciebie czekać. Przez kolejne lata łudziłam się jeszcze, że wrócisz. Tęskniłam. Najbardziej w tych momentach, kiedy ten obcy ktoś w Twoim ciele zamykał przede mną drzwi do sypialni dziadka, zamykając się jednocześnie w świecie, w którym dla nas nie było już miejsca.
A później się przyzwyczaiłam. Ty byłeś niebieskookim z mojego dzieciństwa, wyższym ode mnie o ponad głowę. A ja zielonooką, nie mówiącą już w Twoim języku. Wtedy przestałam już czekać na ferie, wakacje i święta. Przestałam lubić walizki, nie chodziłam na obiady do babci. Bo jej dom zawsze, poniekąd, kojarzył mi się też z Tobą. W lustrze w sypialni do dziś dostrzegam nas siedzących wśród zabawek, których ten pokój od dawna już nie widział.
Aż kilka miesięcy temu doświadczyłam cudu. Idąc spokojnie ulicą zobaczyłam Cię wysiadającego z samochodu. Podeszłam, jak zawsze, przywitać się, bo tego wymaga kultura. I zobaczyłam znowu Ciebie, nie tylko Twoje ciało. Zamknąłeś mnie w ramionach, jakbym była dzieckiem i szepnąłeś ciche dzień dobry do ucha, schylając się, bo przecież dla Ciebie zawsze będę za niska. I znów, jak kiedyś, spędziliśmy ze sobą kilka dni, rozmawiają, śmiejąc się i snując plany na przyszłość, o której dziś mamy już pojęcie. Wszystko jest sprecyzowane, choć jeszcze nie dopięte na ostatni guzik. I wczoraj znów tu byłeś, jeszcze bardziej mój niż ostatnim razem. Patrzę na Ciebie, jak o niej opowiadasz, jak piszesz do niej kilka wiadomości, żeby nie martwiła się za bardzo i jak Twoje brwi ściągają się, kiedy nie chce z Tobą rozmawiać. Jak wybierasz dla niej prezent, którym przywitasz ją, kiedy wrócisz do domu. I widząc Twój uśmiech czuję takie... plus pięćdziesiąt do szczęścia, bo mimo tych lat, które kiedyś tam nas podzieliły, Ty zawsze gdzieś głęboko byłeś moim bratem. Nieważne, że nie rodzonym. I nie ważne, że przez jakiś czas tak bardzo odległym, nie tylko fizycznie. Tym trochę starszym, dużo wyższym, mającym przystojnych kolegów. Tym moim.