12 czerwca 2013

Minus dwieście do poczucia własnej wartości.

Czasem sobie myślę, że niektóre znajomości są po prostu gówno warte. Może to moja wina. Może z biegiem czasu stałam się zbyt sentymentalna, za bardzo przywiązałam się do kilku osób i za bardzo chciałabym, żebyśmy mimo wszystko utrzymali chociaż sporadyczny kontakt. Może nie powinnam odbierać niektórych telefonów, nie wychodzić z domu w pewnych momentach i mieć gdzieś, że nie masz z kim pogadać. Ale ja tak nie potrafię. Ja nie rezygnuję z ludzi, na których mi zależy jeśli wiem, że w walce o nas nie jestem sama. Przyjaźń zawsze była dla mnie ważna. I chociaż nie do końca wiem, jak powinnam nazywać tę relację z Tobą... jesteśmy blisko. Znam Cię całe życie. Znam nie mniej niż samą siebie. Czasem nam się dziwię, że mimo (prawie) codziennych spotkań wciąż mamy o czym rozmawiać, że nam się to nie nudzi. Nie potrafię Ci się zwierzać, ale w każdej chwili jestem gotowa posłuchać, co się dzieje w Twoim życiu. I korzystasz z tego czasem. Opowiadasz mi o problemach w domu, o tym baranie potencjalnie zwanym Twoim facetem, o końcu semestru, który czarno widzisz, o pracy, której nie lubisz i o tej kolejnej, w której niczego masz się niby nie nauczyć... Mamy miliony planów na przyszłość. Ty lubisz o nich mówić. Kiedy ja zazwyczaj wolę coś w sobie zdusić - Ty masz potrzebę rozmowy. A ja nie bronię Ci słów. Czasem z Tobą płaczę. Czasem się z Tobą śmieję. Czasem pauzuję swoją codzienność, bo chcesz pogadać. I nie mam Ci tego za złe, nigdy nie miałam. Bo do tej pory to były dość rzadkie momenty. Ostatnio przybrały na częstotliwości. Ale wiem, że Ci ciężko. Wiem, że jesteśmy blisko i słucham jak mówisz, że z nikim innym tak dobrze Ci się nie rozmawia. I dziękuję Ci za to czasem. Ale dzisiaj to mnie się chce płakać. W dodatku przez Ciebie. Bo potrafię tak wiele dla Ciebie zrobić, żeby nagle usłyszeć, że nie ufasz ludziom, oni Cię zawodzą, że nie masz nikogo bliskiego. Więc pozwól, że raz w życiu, pierwszy i ostatni, zapytam: po cholerę to wszystko? Dzisiaj widocznie nieważna jest już moja chęć stawiania na rzęsach. I nawet on, którego ponoć kochasz całą sobą dzisiaj jest nieważny. Chyba o czymś zapomniałaś... Egoizm wpierdoli Cię żywcem, Maleńka. 

69 komentarzy :

  1. To najgorsze uczucie jest, jak ktoś, przy kim zawsze jesteś mówi Ci "na nikogo nie mogę liczyć, jestem sama jak palec".

    Kurwa, to jest już niewdzięczność poziom hard.

    Za dobra jesteś...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I człowiek zaczyna się zastanawiać, co robi źle, choć z drugiej strony ma wrażenie, że robił przecież wszystko, co w jego mocy...

      Czasem chyba tak...

      Usuń
    2. Bo Ty, Kochana, nie robisz w tym układzie nic złego. Problem nie tkwi w Tobie.

      Usuń
    3. Głupio się czuję, kiedy tego typu myśli przechodzą mi przez głowę. To coś na kształt wyrzutów sumienia... A chyba nie powinnam ich czuć.

      Usuń
    4. No oczywiście, że nie powinnaś. Jestes dla Niej dobra. To Ona nie docenia. Ale kiedyś zapewne doceni. Oby nie było za późno (?)

      Usuń
    5. Wiesz, ja czasem się zastanawiam co jest w nas takiego, że wciąż przy sobie trwamy. Bo niby świat jest jeden, ale my często mamy swoje własne... Niekiedy spotykamy się gdzieś po drodze.

      Usuń
    6. Też się nad tym często zastanawiałam. I w pewnym momencie trwać przestałyśmy.

      Usuń
    7. My w pewnym momencie też. A później wróciłyśmy, po czasie, dość długim...

      Usuń
    8. u mnie były powroty, a teraz już jakiś rok i cisza... z małymi przerywnikami na nic nie znaczące rozmowy...

      Usuń
    9. U nas też minął około rok. Do dziś nie wiem, jak się po tym podniosłyśmy. Chociaż... chyba jednak nie wstałyśmy do końca. Kiedyś to wyglądało zupełnie inaczej...

      Usuń
    10. Przyjaźń jest dla Ciebie bardzo ważna, z tego co widzę. Dla mnie straciła na wartości... A może po prostu nie potrzebuję już jej tak, bo On mi ją daje?

      Usuń
    11. Tak sądzę. Może to nie kwestia przyjaźni, tylko przyjaciół.

      Usuń
    12. Chyba nie. A może tak?
      Nie wiem już sama. Myślę dziś niejasno.
      Zawsze sądziłam, że prawdziwego najlepszego przyjaciela można mieć jednego. Potem zdanie zmieniłam, ale zawsze w tym życiu była ta jedna osoba, do której jedno biegło się najpierw. Teraz On nią jest:)

      Usuń
    13. Jednego na całe życie?
      Pamiętam, jak moja rodzicielka kiedyś powiedziała mi bardzo irytujące w tamtym momencie zdanie: "ludzie mają to do siebie, że przychodzą i odchodzą". I niestety taka prawda... Ja myślę, że "przyjaźń" to jedno z najczęściej nadużywanych słów na świecie. Myślę, że na to miano zasługuje właśnie ten, do którego biega się w pierwszej kolejności. Albo inaczej - o którym myśli się w pierwszej kolejności.

      Usuń
    14. Tak. Wierzylam w to, że skoro przyjaźń, to jedna osoba Ci wystarcza i nie potrzebujesz innych, żeby Ci to dawali. Od niej otrzymujesz wszystko. Czas pokazał, że można mieć kilkoro przyjaciół i wcale to nie oznacza, że któryś z nich znaczy mniej. Mimo wszystko zawsze była ta osoba "na już".

      I masz rację. A znowu moja mama zawsze mi powtarzała "Przyjaźnie są i się kończą. A kobiety często bywają fałszywe. Tak naprawdę zwierzać można się tylko rodzinie, mąż powinien być dla Ciebie najlepszym przyjacielem". Coś w tym jest.

      Usuń
    15. Ja chyba mam taki defekt, że nie wierzę w "zawsze", pod żadnym względem. Choć czasem bym chciała... Ale właśnie - ludzie odchodzą.

      Do tego, że kobiety są fałszywe doszłam sama, z czasem.
      Ale w kwestii zwierzania się rodzinie i męża przyjaciela... tak sobie teraz myślę, że mnie wpajano coś skrajnie przeciwnego...

      Usuń
    16. Ja wierzę. I serio nie wiem, która z nas ma defekt...

      Ja również doszłam do tego sama. I w sumie cieszę się, bo teraz ufam naprawdę nielicznym i jest mi ok.

      Co Ci wpajano, jeśli mogę wiedzieć..?

      Usuń
    17. W sumie... z jednej strony wydaje mi się, że ja, bo ciężko stworzyć relację. Z drugiej strony... Tobie też może być z tym niełatwo... Może obie go mamy?

      Kiedyś potrafiłam dać ludziom kredyt zaufania na wstępie, dzisiaj wiem, że to kwestia czasu, że trzeba na nie zapracować... I owszem, ufam nielicznym i przeważnie jest ok. Ale mimo to i tak można się zawieść. Niestety :)

      Właściwie to nie wiem, czy mi to wpajano, czy raczej zabrakło wzorów i przekonania, że w rodzinie naprawdę tkwi siła. Małżeństwo moich rodziców to kicha, totalna, od zawsze.

      Usuń
    18. Wychodzi na to, że jesteśmy jakieś niepełnosprawne uczuciowo/życiowo :P A może każda z nas ma trochę racji?

      Oczywiście, że można się zawieźć. Ja się łapię na tym, od kilku dobrych lat, że nie przyjmuję nikogo nowego do mojego życia. Mam swoich stałych, od lat. I nie umiem z nikim "nowym" nawiązać bliższego kontaktu. Trzymam cholerny dystans.

      A to, w jakiej rodzinie się wychowujemy ma na nas ogromny wpływ. I wiem (niestety) co mówię. Bo defektów też było wiele.

      Usuń
    19. Być może... "Jest taka miłość, która się nie kończy, choć zakochani od siebie odchodzą"? Mam kolegę, który bardzo w to wierzy. W sumie... facet chyba nigdy nie przestanie mnie pod tym względem zadziwiać. Jest niesamowity z tą swoją wiarą.

      Ja też. Mam kilku tych najważniejszych, których policzę na palcach jednej ręki i chociaż lubię poznawać ludzi, nikogo nie dopuszczam za blisko. Miejsce dla przyjaciół mam już zarezerwowane, dawno zajęte. Tyle, że... u mnie to działa też w przypadku facetów. To ponoć największy tego minus.

      I u mnie niestety tak. Chciałabym stworzyć moim (potencjalnym) dzieciom dom, o jakim ja sama wiele razy marzyłam. Taki, do którego chciałyby wracać i w którym naprawdę czułyby się bezpieczne...

      Usuń
    20. Kiedyś wierzyłam dokładnie w to samo, w co wierzy Twój kolega. A teraz, gdy tak naprawdę kocham (i czuję to Alien, czuję, że nigdy wcześniej nie było to "naprawdę") zamieniłam to sobie na coś takiego: "Jeśli to prawdziwa miłość, zakochani od siebie nigdy nie odejdą". To bardzo naiwne. Ale taka naiwna się zrobiłam. Jak tak o tym myślę, to aż sama się z siebie śmieję... Z żałością.

      Ja też właśnie lubię poznawać ludzi i generalnie jestem bardzo towarzyska i komunikatywna i mam masę znajomych, ale właśnie dopuścić kogoś blisko - nie ma szans.
      Wiesz co... U mnie też to działało w przypadku facetów. I nagle zgłupiałam. Może Ty też zgłupiejesz? Powiem Ci, że to fajna ta głupota jest... :-)

      Chyba każda z nas o tym marzy. Szkoda, że tak wiele dobrych chęci, a działania niekoniecznie. Bo ja sama potrafię w najbliższych ciskać czasami takie gromy...

      Usuń
    21. Ja podzielam bardziej jego wiarę niż Twoją. Może to przez tę iskierkę, która wciąż we mnie płonie, choć "jak tak o tym myślę, to aż sama się z siebie śmieję... Z żałością". Sama nie wiem.

      A wiesz, ja nawet znajomych (tych bliższych) nie mam zbyt wielu. Czasem nawet nie ma do kogo gęby otworzyć z pytaniem "idziemy na jakiś spacer?". Niekiedy mi się wydaje, że jestem emocjonalnie za stara dla ludzi w moim otoczeniu, mamy inne priorytety, co innego nas interesuje. Ciężki ze mnie przypadek, cholera ;)
      Może i zgłupieję, nie przeczę. I wierzę, że może być to fajne. (nawet tak sobie dzisiaj pomyślałam, że... byłoby. ale to w sobie zagłuszam. wiesz, to głupie, bezsensowne właściwie "ale")

      Ja też... I zamiast zmierzać ku lepszemu, jest coraz gorzej...

      Usuń
    22. Ja tak myślałam, dopóki nie wyleczyłam się z rozstania po 2 latach rozpaczy :-)

      Ja tutaj w Krakowie tez tak mam. Wlasciwie kazda wolna chwile spedzam z Nim, albo z rodzina i jakos tak nie ma się tych znajomych bliskich. Byli, ale odmawialam spotkan i tak jakos wyszlo, ze juz rzadziej proponuja. I dobrze. Ja mam to samo co Ty. Zreszta ja zawsze czulam sie starsza od rowiesnikow, nie wiem czy to wina tego co przeszlam? Dlatego On jest o 11 lat starszy.
      To myśl sobie tak dalej i żadnych zagłuszań. Przecież to do Ciebie też przyjdzie, jestem pewna :-)

      "Z jednej patologi w drugą" - może trochę przerysowałam, ale coś na ten kształt.

      Usuń
    23. U mnie to już nie rozpacz... To chyba potrzeba kochania. (serio to napisałam? chciałam skasować, ale...)

      Czasem obserwując swoich rówieśników (+/- 2) uśmiecham się pod nosem myśląc, że to jeszcze dzieci. Niby mają te swoje dwadzieścia lat, niby trochę ponad, ale ich zachowania tak często są infantylne, że na dłuższą metę nie potrafię z nimi obcować. Lubię dużą różnicę wieku.
      O ile mogę nazwać tę relację związkiem... byłam kiedyś w takim, gdzie on był 9 lat starszy. Przez prawie osiem miesięcy. Chociaż mieliśmy podobne spojrzenie na większość spraw, było o czym gadać.

      Nie wiem czy przerysowałaś, ale taka prawda...

      Usuń
    24. W końcu przyznajesz się do prawdziwych uczuć. Wiesz, jak wielki to krok naprzód?

      Ja w ogóle patrząc na ludzi stwierdzam, że większość z nich to dzieci. I ja kurwa też często jestem dziecinna. Ale raz na jakiś czas to nawet wskazane :-)
      Hmm, a mogę spytać dlaczego się to rozpadło? Sądzę, że to dawno było, bo ani o tym nie czytałam tutaj (chyba, że przeoczyłam), ani Ty nie wydajesz się być zbyt poruszona pisząc o tym?

      Wolałabym jednak, żeby to pozostało przerysowane. Żeby tak nie było naprawdę.

      Usuń
    25. Tak, chyba tak...

      Od czasu do czasu. Ale nie codziennie, nie zawsze. Tak się nie da funkcjonować w dorosłym świecie. Zero odpowiedzialności, zero czegokolwiek... Tylko zabawa.
      Dawno, bardzo dawno. Nie jestem poruszona i wtedy też raczej nie byłam. Zabolał jedynie fakt, że zamiast powiedzieć to wszystko mnie, poszedł z tym do mojej przyjaciółki. I to ona, patrząc mi w oczy ze łzami w swoich powiedziała, że "chodziło o nią, nie o mnie". Od tamtego czasu go nie widziałam. (technicznie rzecz biorąc to się chyba nigdy nie rozpadło ;D)

      Zależy co uznajemy za patologię... Ale...

      Usuń
    26. Nie chyba, na pewno! :-)

      Oczywiście. Bardziej mi chodzi o taką radość życia i ciekawość świata, jaką mają dzieci :-)
      Uuu, miałam kiedyś taką sytuację. Tylko ja byłam tą, której chodziło "nie o tego". Ale sama to załatwiłam, chociaż miałam tyle honoru.

      Bardzo mi kogoś przypominasz :-)

      Usuń
    27. Czasem naprawdę nienawidzę tych swoich zwątpień, tych wszystkich "ale...".

      Tak, to akurat każdy człowiek powinien w sobie pielęgnować :)
      Wiesz, nie w tym rzecz, że nie o mnie chodziło. Bo ja bym to zrozumiała.. Bo w sumie ja też byłam w takiej sytuacji (choć później). Rzecz w tym, że - właśnie - powinien powiedzieć to wszystko mnie, nie Jej. Albo przynajmniej najpierw mnie...

      To dobrze, czy niekoniecznie? Kogo? :)

      Usuń
    28. Ale one są częścią Ciebie.

      Właśnie słucham SDM - Z nim będziesz szczęśliwsza. I tak jakoś skojarzyło mi się z tym Twoim kumplem i jego dewizą :-)

      Wiem, rozumiem to. Dlatego napisałam, że ja sama to załatwiłam w "normalny" sposób będąc w tej sytuacji. Resztki honoru trzeba mieć...

      Tak trochę przerażająco, bo jesteście strasznie podobne do siebie :-) Kobietę, która kiedyś była mi najbliższa, tą, z którą się właśnie rozmijałyśmy i wracałyśmy (pisałyśmy o tym wyżej). I której teraz na dobre nie ma.

      Usuń
    29. No są, są... ale potrafią nieźle przyblokować.

      Nie znam, ale przesłucham. :)

      Tak, właśnie. No jemu tego zabrakło. Nie było warto za nim płakać, nawet przez chwilę.

      Dla Ciebie to przerażające, dla mnie to bardzo miłe :)

      Usuń
    30. własnie przetlumaczylam sobie Twojego bloga na angielski i chyba tak bede czytac Twoje posty, po angielsku brzmia mega! :-)

      z blokadami trzeba, niestety, walczyć...

      poważnie nie znasz? polecam, polecam :-)

      nie każdy jest wart naszych łez, to fakt

      miłe, dlaczego? :-)

      Usuń
    31. W fazie "zacznę się uczyć niemieckiego!" czytałam blogi (swojego z resztą też, od niego zaczynałam) po niemiecku ;)

      Trzeba. Ale z tą nie wiem, czy chcę się zmierzyć.

      Mówi się, że są ludzie warci naszych łez, ale oni nigdy nie pozwolą nam płakać, czy jakoś tak.

      Skoro był Ci najbliższą to znaczy, że była wartościowym człowiekiem. :) Chociaż z drugiej strony... czy to ta, którą w pewnym momencie przestałaś poznawać? (rozmawiałyśmy o tym niedawno)

      Usuń
    32. Niemiecki kiedyś lubiłam, ale zdecydowanie wolę angielski. Też czytam wiele angielskich książek, artykułów itd. :)

      A dlaczego by nie? Myślałam, że Ci ona przeszkadza poniekąd...

      Ja się z tym nie zgadzam. Chociaż? Nie wiem sama. Po raz kolejny brak mi zdania. Bo ja kocham, a czasami wywołuję łzy u tych, których kocham. Chociaż przyznaję - boli bardziej, niż mój własny ból.

      Nie, to nie ta :-) Chociaż ta też się zmieniła. Mimo wszystko macie dużo podobnych cech.

      Usuń
    33. Jesteś pierwszą osobą, która nie reaguje na niemiecki "oszalałaś! to straszny język!", czy coś podobnego ;)
      Uwielbiam angielski. Ale w związku z tym, że wiąże swoją przyszłość raczej z Niemcami (jako że krajem), skupiam się raczej na tym języku. (a raczej powinnam ;D)

      Poniekąd przeszkadza. Ale to się wszystko wiąże z brakiem wiary, o którym pisałam niedawno...

      I chyba tu chodzi głównie o to, że nie robimy tego specjalnie. Albo inaczej - nie świadomie.

      Ludzie mają to do siebie, że czasem się zmieniają, po prostu...
      Mimo wszystko uznaję to za komplement. (albo chcę uznawać ;D)

      Usuń
    34. Mam ten etap dawno za sobą. Szczerze powiedziawszy sama pewnie byłabym na filologii niemieckiej, gdyby nie moja nauczycielka z 1LO, która skutecznie zniechęciła mnie do tego języka. I niestety, może to wydawać się głupio wymówką, ale straciłam po tym zapał. Potem miałam lepsze nauczycielki, ale mimo wszystko...

      Brak wiary nam doskwiera.

      Najczęściej robimy to nieświadomie, ale u mnie zdarzają się sytuacje, taka moja reakcja obronna, że wbijam szpilki. Jak najmocniej. Jestem wtedy taką dzikuską praktykującą emocjonalne sado-maso, jakby to fizyczne mi nie wystarczało...

      No w sumie to jest komplement. Była mi bliska, bardzo bliska. Więc i w Tobie jest coś takiego ;-)

      Usuń
    35. ( net mi padł po napisaniu dłuugiego komentarza! )

      To paranoja, jak często nauczyciele potrafią zrazić swoich uczniów do przedmiotu, którego uczą. Też miałam taką nauczycielkę, przez którą zaczęłam uciekać od niemieckiego, ale on ma w sobie coś takiego, że zawsze do niego wracam. :)

      To taka choroba XXI wieku...

      Ja w pewnym momencie nauczyłam się gryźć w język... Bynajmniej jeśli o bliskich chodzi. Chociaż z drugiej strony to moje kłótnie z przyjaciółką bywały tragiczne zarówno w przebiegu jak i skutkach. (od roku jest z tym spokój)

      I właśnie dlatego odbieram to w ten sposób. :) (znów się rumienię, a kysz!, Używko! ;))

      Usuń
    36. Wkurzyłabym się!! :P Nie skopiowałaś go, jak się domyślam?

      Ja na te lekcje pamiętam chodziłam jak na skazanie. Bałam się i psychicznie czułam się wykończona po każdej lekcji. Jak ktoś czegoś nie wiedział, to został wyzywany od niedorozwojów umysłowych przez nauczycielkę... Masakra.

      Nie wierzymy w ludzi, w siebie, w to, że może być pięknie. W Polsce mam wrażenie to szczególnie widoczne.

      Ja gryzłam się w język, ale właśnie po tych hormonach sobie znów pozwoliłam i... ciężko się "oduczyć", kurcze.

      Na pewno wyglądasz ładnie, więc możesz się rumienić ;*

      Usuń
    37. Oczywiście, że nie. Skąd mogłam wiedzieć, że padnie? ;D

      U mnie tak było na matmie w liceum... Katorgą było chodzenie na te lekcje, zwłaszcza jak były w późnych godzinach (jak w banku było to, że już ktoś zdążył popsuć jej humor. bez kija nie podchodź). Robiła z nas idiotów, ośmieszała na forum klasy i szkoły...

      Tak. I jesteśmy strasznie zawistni i zazdrośni. Kretynizm, i tyle.

      Zganiaj to na hormony, na coś trzeba, co? ;) Minie pewnie, z czasem.

      A weeź. ;D

      Usuń
    38. Ja jestem taka przezorna już, że jak napiszę coś dłuższego to kopiuję, w razie W. Ze mnie niecierpliwy człowiek, jak mi się ze dwa razy coś skasuje, to pierdole, nie piszę :P

      Jestem zdania, że nauczyciele przed rozpoczęciem pracy powinni mieć testy psychologiczne :P

      Zawiść to największa chyba wada Polaków...

      Haha, ostatnio wszystko zwalam na hormony. A co, mogę :P

      Usuń
    39. Ja mam ostatnio tendencję do zaczynania dziesiątek postów, które później kasuję, a ta "ostateczna" wersja ląduje w roboczych, bo to się i tak do niczego nie nadaje. ;P

      I co roku powinni je odnawiać! Pewnie, że tak. A na dziesięciolecie pracy powinno im się sesję u terapeuty na przyszły rok fundować. (a może na to właśnie idą pieniądze z komitetów rodzicielskich...? ;D)

      Chyba tak... Czasem szczerze nie znoszę naszej społeczności.

      Jejuu. ;D Moja koleżanka urodziła dziecko dwa tygodnie temu. Jej facet przez cały okres ciąży, przy każdym jej krzyku wypuszczał ze świstem powietrze i mówił coś w stylu "w ciąży jest, to hormony..." (żeby tylko jej nie przyłożyć. a byłoby za co! ;D)

      Usuń
    40. Poważnie? Ja zawsze piszę na gorąco i po 10 minutach leci na bloga. Nawet tego nie czytam. Dopiero po tygodniach wracam :-)

      Hahaha, no to mamy już plan zbawienia dzieci w wieku szkolnym. Teraz tylko skitrać Cię do sejmu i jedziesz z ustawami :D

      Ja też. Ale Polskę mimo wszystko lubię :-)

      Haha, no jednak ona była bardziej usprawiedliwiona niż ja. Ale mój A. też jest kochany i jak się wkurzam, marudzę i jęczę to mówi "PMS masz, to się nie będę wkurzał", a ostatnio ma nową gadkę "to hormony Ci tak buzują, nie będę się więc z Tobą kłócił". :P Ech... Wychodzę na niestabilną emocjonalnie babkę :P

      Usuń
    41. Poważnie. Nawet nie wiem dlaczego nie potrafię się tak zebrać w sobie i wyrzucić wszystkiego, co mi leży na sercu czy wątrobie. Staram się z tym walczyć. (przykład powyżej)
      Nie widać tego u Ciebie. Wszystko wygląda na... naprawdę przemyślane.

      Ostatnio planowałam zostanie ministrem edukacji. Wczoraj nawet. Nie pamiętam o co mi chodziło... A, wiem! O pieprzniętych polonistów ;D

      Nie wyobrażam sobie życia w tym kraju przez całe życie. Choć na pewno chcę móc wracać.

      Trochę tak, ale nie przejmuj się. Kochany ten Twój A. Chyba bym zwariowała ;P

      Usuń
    42. Zauważyłam, że jesteś często dość powściągliwa w zwierzeniach (o ile tak to można nazwać). Mimo, że jesteś tu całkiem (przynajmniej w teorii) anonimowa... :)
      Nigdy nie pisałam postu "przemyślanie". U mnie to leci ciurkiem, jak woda z kranu. Co myślę to piszę, szybko, bez zastanowienia. Wpadam w taki swój osobisty trans :P I te posty, pisane na szybko, w emocjach lubię najbardziej.

      Hehe, to ja dodam pieprzniętych germanistów, fizyków i biologów :P Albo nie, biologów nie.

      Ja też wolałabym mieszkać gdzie indziej, bo ja chcę więcej. W Polsce wiadomo jak jest. Nawet na głupie mieszkanie trzeba brać kredyt, bo inaczej się po prostu nie da (no, bardzo rzadko się da). Ale mój A. jest patriotą i chce tu mieszkać. Najlepiej na wsi. A ja chcę miasto, duże najlepiej. Nie wiem co my zrobimy :-D

      No jest Kochany, wszystko znosi... Jak myślę ile znosi, to aż mi głupio.

      Usuń
    43. Bo jestem taka w życiu. Uważam na słowa, często gryzę się w język. Nie da się zmienić o 180* w ciągu kilku minut, kiedy zamyka się drzwi. W nocy idzie mi lepiej. Kiedyś pisałam tu tylko w nocy...
      Milcz o kranie! Właśnie mi się popsuł nad wanną! xd
      Widzę w niektórych więcej emocji niż w innych, ale i tak powiedziałabym, że są przemyślane...

      Oni wszyscy są pieprznięci. ;D

      To może zamieszkajcie na wsi pod dużym miastem i kupcie mega cudowny samochód? ;)
      Głupio to zabrzmi, ale to jeden z powodów, dla którego nie chcę mieć faceta. Nie chcę się uwiązać.

      Ale sam też czasem pokazuje pazurki?

      Usuń
    44. http://www.youtube.com/watch?v=nWPx1Fl7RrY&feature=share <-- na początek Ci polecam :-) Myślę, że może Ci się spodobać.

      Jesteś moim przeciwieństwem mam wrażenie. Ja jak widzisz nawet na blogu, mówię co myślę i walę prosto z mostu. Niekoniecznie wychodzi mi to na dobre :P Kiedyś już Ci pisałam, że zazdroszczę Ci tego opanowania, subtelności i tej powściągliwości właśnie.
      Mnie też się lepiej pisze w nocy. I lepiej się rozmawia, myśli... Dlatego tu chyba jesteśmy teraz, co? :-)
      Każdemu psuje się kran nad wanną ostatnio, moja siostra miała to samo :P A ja nie mam wanny, mam prysznic tylko :P
      Nie są, serio. Tak jak ja i moje myśli.

      Niech Ci będzie, jebać szkołę i nauczycieli (?) :D

      Właśnie tak planujemy, domek na przedmieściach Krakowa. No ale właśnie, Kraków. Polska.
      Uwiązać? Co przez to rozumiesz?

      Oczywiście. Nie mogłabym mieć faceta "ciepłe kluchy"! Chociaż i tak go wyszkoliłam sobie :P Na początku był bardzo władczy i dominujący. No i typ macho. Teraz czasami mówi, że czuje się wręcz jak pantofel (hehe), ale generalnie to On jest facetem w związku i lubię się czasami czuć zdominowana. Nie tylko w łóżku :-)

      Usuń
    45. Możliwe, że pod niektórymi względami tak. Ale nie przesadzałabym...

      Tak, właśnie dlatego tu siedzimy. Normalni ludzie wstają do pracy (mój ojciec właśnie do niej wyszedł), a my nie zdążyłyśmy się nawet położyć. Czarno widzę nadchodzący dzień. ;D
      Umarłabym bez wanny! (bez kranu też ciężko xd)

      Może "uwiązać" to nie najlepsze słowo. Chodzi mi o to, że mam swoje marzenia, z których nie chcę rezygnować. A wiem, że byłabym do tego zdolna. Z drugiej strony nie chciałabym też, żeby potencjalny on rezygnował z czegokolwiek dla mnie. Nie zostałabym (nie chciałabym zostać) na przedmieściach Łodzi tylko dlatego, że Potencjalny nie chciałby dzielić ze mną marzeń o wyjeździe i życiu gdzieś daleko, daleko stąd...

      Uspokoiłaś mnie trochę, bo coś za słodki się zaczął robić w tych opowieściach ;)

      Usuń
    46. No ja obecnie uprawiam bezrobocie, ale to przejściowy stan, więc mogę sobie na to pozwolić :-D
      A tak poważnie to jutro wolny dzień, więc siedzę! Mam nadzieję tylko, że jutro nie będzie padać...
      Ja zawsze wolałam prysznic. Dla mnie wanna wydawała się zawsze po pierwsze mało higieniczna (mimo ciągłego mycia itd.), a po drugie to ja nigdy nie mam czasu na długie kąpiele, a pod prysznicem szybciej. No i lubię jak tak woda ze mnie zmywa wszystko...

      Ale miłość nie polega na tym, by z czegoś rezygnować. Wręcz przeciwnie, powinno się wspierać wzajemnie w tych pasjach i dążeniach. Chociaż to teoria. Jak się jest zakochanym to wszystko jest inne...
      To nie tak, że zostanę tu, bo On tak chce. To wszystko to tylko zarys odległych planów. Zresztą nawet nie jestem jego narzeczoną...

      Co za słodko to mdli :P Nie!

      Usuń
    47. PS. Ja tu siedzę i wpierdalam spaghetti. Czy to normalne? :P

      Usuń
    48. Wstała dzisiaj (wróć, wczoraj) rano, ucieszyłam się z pięknej pogody, a tu dwie godziny później pogoda do bani. Tragedia!

      Ale wanna ma to do siebie, że w większości z nich można brać prysznic. W prysznicu nie można się wykąpać. 1:0 dla wanny ;P

      Ja to rozumiem. Z jednej strony. Z drugiej dzisiaj, będąc singielką, nie muszę się zastawiać czego MY chcemy i rozważać za i przeciw. Chcę czegoś, albo nie. To tylko moja decyzja. To się pewnie kiedyś zmieni, ale póki co - przemawia przeze mnie trochę egoizmu. Czasem musi, zwariowałabym inaczej.


      Uśmiałam się z Twojego spaghetti. Nie, to nie jest normalne ;D

      Usuń
    49. Ale było lepiej niż wczoraj (przedwczoraj). Ja sobie idę na rozmowę kwalifikacyjną w białych spodniach, w koszuli niebieskiej a tu jak lunęło... Byłam przemoczona, prześwitująca i wyglądałam jak zmoczona kura. Wróciłam się do domu. Dziś przynajmniej dotarłam cała i sucha.

      W wannie można się kochać. Pod prysznicem w sumie też. Kurczę, 1:0 dalej :(

      Mimo wszystko czuję, że wolałabyś się zastanawiać czego WY chcecie, czego ON chce. Nie wiem, może mi się wydaje i się wygłupiłam z tym stwierdzeniem? (Obawiam się, że jednak nie.)

      Ech, zawsze tak wpieprzam. Szkoda, że mi się chipsy skończyły. A mówiłam Ci, że rzuciłam palenie? :-)

      Usuń
    50. Auuć! Wniosek? Nie zakładać jasnych ubrań. Albo brać parasol ;D
      Do kitu jest ta pogoda. Miałam iść na zdjęcia wczoraj wieczorem, a tu pochmurno i zimno... No szlag by to trafił ;)

      Przypomniałaś mi coś! Mojej znajomej z liceum mama zawsze jak wychodziłyśmy od niej z domu wyganiała nas na kopach, bo "chce skorzystać z wolnego domu". Na pytanie, czy będzie uprawiać gorący seks odpowiadała, że "jej mąż jest za gruby, że spełnić jej największą fantazję związaną z seksem pod prysznicem". Wiesz, jak szybko zamykałyśmy za sobą drzwi, od zewnątrz? ;D

      Czasem... chciałabym mieć kogoś, kto by mnie zatrzymał. Albo był wsparciem jakąkolwiek decyzję podejmę. Chociażby poszedł sprawdzić jak smakuje żarcie w restauracji w nowym mieście... No ale tego nie mam.

      Weź, głodna się robię. xd

      Usuń
    51. Nigdy nie noszę ze sobą parasola. W torebce mam wszystko tylko nie to, co potrzebne, hehe :P Ale o torebkach już kiedyś rozmawiałyśmy.
      Na zdjęcia? Pozujesz? Dostanę kiedyś (jak najszybciej:D) jakieś Twoje zdjęcie? Muszę się przyznać, że szalenie mnie interesuje jak wyglądasz! ewelina1111@op.pl <-- wysyłaj śmiało kiedyś (jak najszybciej :D)

      Haha :D Seks pod prysznicem fajna sprawa, ale ja jednak mam inne (bardziej brutalne) fantazje. W ogóle w tych sprawach jestem brutal, choć ostatnio nie byłam sobą, bo mnie na czułość brało. No i płacz na koniec... Piękne przeżycie :-)

      Ale będziesz to mieć. A teraz jesteś zajebistą babką, która świetnie sobie radzi! :) Przypominam sobie mój post ze starego bloga "Dzień z życia singla". Pamiętasz może?

      Ja non stop ostatnio jestem głodna. I w dodatku nie mieszczę się w swoje ulubione spodenki :P

      Usuń
    52. Nie pozuję, robię zdjęcia. Właściwie to od dawna mam zastój, ale ostatnio coraz częściej mam ochotę do tego wrócić. I w końcu znalazłam chętną do pozowania! To pogoda mnie wkurza. ;D

      Nie miewam brutalnych fantazji... Chociaż nie mówię nigdy, skąd mam wiedzieć co mi "odbije" za jakiś czas. ;D

      Pamiętam! (ej, serio, pamiętam!)

      To wina żarcia po nocach, czy tabletek? Chwała bogu ja po swoich nie tyłam! Chociaż chyba wolałabym tyć, a żeby nie bolało...

      Usuń
    53. Coś mi się przypomina. Albo kiedyś pisałaś o tym na blogu, albo dodawałaś jakieś zdjęcia, prawda...?

      To już zależy od tego co kto lubi. Niektórych kręcą romantyczne uniesienia, tak też można :-)

      Matko, jak ja się zmieniłam! :P Teraz wierzysz?

      Żarcia. Albo tego i tego. Po tabletkach więcej jem. O wiele więcej. I dobrze w sumie :P A co Cię bolało? Jakie brałaś tabsy?

      Usuń
    54. Być może pisałam, ale to musiało być dawno temu ;)

      A może takie rzeczy przychodzą / zmieniają się z czasem. :)

      Fakt... Przerażasz mnie!

      Pierwsze, jakie dostałam to Yasminelle - po nich to dopiero zaczęło mnie wszystko boleć. Odstawiłam je dosyć szybko, prowadząc przy okazji wojnę z lekarzem, który twierdził, że NIE MA PRAWA mnie nic boleć. A mnie do dzisiaj tak napieprzają po nich jajniki i macica, że czasem chce mi się płakać. Drugie to jakieś pochodne tych, tylko z krótszą nazwą... wiem, Yaz. Trzecich za cholerę nie pamiętam. W każdym razie co jedne to gorsze.

      Usuń
    55. "Znamy się" nie od dziś :-)

      Nie wiem. I powątpiewam. Moja przyjaciółka nie wyobraża sobie w łóżku jakiejkolwiek formy przemocy. I zdania raczej nie zmieni, bo to dla niej "brak szacunku". Ja z kolei wiem, że raczej z tej formy nie zrezygnuję, choć pewnie będę mieć po drodze małe "zmiany nastrojów" :-)

      Ciekawe co będzie za rok, hehe :D Mnie przeraża widok za oknem, choć przez rolety widzę, że robi się jasno. No to Alien, mogę podbijać New York, przestawiłam się już na ich strefę czasową :P

      O NIE. Najgorsze jakie mogą być. MASAKRA. Miałaś widocznie porąbanego lekarza. Yaz nie lepsze. Następnym razem wybierz się do innego gina. Ja biorę teraz Naraya Plus. Fajne są, naprawdę. Skutki uboczne ledwo co widoczne :-)

      Usuń
    56. Czytałam kiedyś artykuł o przemocy w łóżku, gdzie jakiś psycholog twierdził, że "mężczyzna o zdrowych zmysłach nie uderzyłby kobiety w łóżku, nawet gdyby go o to prosiła". Śmiać mi się chciało. ;D
      W sumie to... kto wie, co przychodzi na myśl spragnionym seksu wieloletnim mężatkom, którym przejadła się codzienność. A może...

      To jedziemy na wycieczkę!
      U mnie jest już prawie całkiem widno. I ptaszki śpiewają ;D

      A no dosyć porąbanego. Póki co się zraziłam. A tabletki i tak mi nie potrzebne.

      Usuń
    57. Ciekawe kto to pisał. Brednie, brednie wszędzie... :P Dupek by nie uderzył (gdyby kobieta oczywiście chciała).
      Mam nadzieję, że nigdy nie stanę się taką wygłodniałą wieloletnią mężatką :P

      U mnie muzyka w głośnikach, ptaszków brak. I za oknem i w łóżku dziś. Ha ha :D

      W sumie masz rację, nie ma co się bez potrzeby truć:-)

      Usuń
    58. Mnie do tego nie ciągnie, a i facetów, z którymi miałam do czynienia (jakby robiła z łóżka budel) też to nie kręciło. Bynajmniej z tego, co odważyli się powiedzieć. A czasem sobie gadamy... ;D (jestem raczej otwarta w tej kwestii. kiedyś siedzieliśmy w aucie z koleżanką i trzema kolegami, jak zaczęłyśmy snuć fantazje o lesbijskim seksie - co nie do końca pokrywało się z tym, co faktycznie chodzi nam po głowach, no aleee... - to jeden z tych, nowopoznanych z resztą, chłopaków mało nie wybuchł ;D)

      Muzykę mam w słuchawkach (miałam już trzy razy napisać, że świetna ta piosenka!), a ptaszki jedynie za oknem... :< ;D

      Usuń
    59. Hahaha, jak to niewinnie zabrzmiało "a czasem sobie gadamy... ;D" uwielbiam Cię :P
      Lesbijski seks - coś w tym jest fajnego :-) I mówię serio :P

      Zostawiam Cię z ptaszkami, a tymczasem idę do mojego łoża, bo jednak wypadłoby kiedyś...

      Dobranoc, a raczej dzień dobry Alien! ;*

      Usuń
    60. Oj no! Otaczam się po prostu otwartymi ludźmi. W większości bynajmniej ;D
      Czasem mam wrażenie, że więcej się dowiedziałam z doświadczeń moich znajomych niż swoich własnych ;P
      Nie próbowałam. ;)

      Dzień dobry, Używko ;*

      Usuń
  2. Rozpierdala od środka, co? To uczucie, kiedy dajesz z siebie wszystko, a druga osoba tego nie docenia, mówiąc w dodatku bezczelnie, że nie ma na kogo liczyć, mając w dupie to, że Ty słuchasz jej zawsze kiedy tego potrzebuje nie oczekując nic w zamian. Dla mnie przyjaźń jest również ważna, nawet bardzo, ale czasami po prostu rozpierdala, od środka i od zewnątrz słysząc takie słowa. Czasami powinniśmy niektóre znajomości zakończyć definitywnie i nawet sporadycznie się ze sobą nie kontaktować, żeby to wszystko nie wracało i nie było tak jak wcześniej, ale to jest prawie niewykonalne i nie wiem co taka osoba musiałaby zrobić żeby tak się stało.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pewnie totalnie psychicznie nas rozstroić. Chociaż ja nie wiem, czy to gwarantowałoby "koniec", chyba też nie całkiem... Bo niby chce się powiedzieć: odwal się, przecież jeszcze niedawno mówiłaś mi, że jestem nikim (nawet nieświadomie, ale właśnie tak to przecież brzmi), ale ostatecznie wygrywa troska o nią i chęć udzielenia pomocy. Nieważne, że później tego nie docenia...

      Usuń
  3. a może kiedy mówiła to, że zawodzą, że nikomu nie ufa - Ciebie traktowała inaczej, ponad tymi ludźmi? może nie mówiła, bo sądziła, że to oczywiste?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chciałam przez chwilę spojrzeć na to w ten sposób, ale to było: "duszę się w sobie od ośmiu miesięcy i chociaż naprawdę chciałabym z kimś porozmawiać - nie mam z kim, mam wrażenie, że nikt nie chce słuchać". Przez ostatnie tygodnie nie robię nic innego, tylko słucham...

      Usuń
    2. to rzeczywiście... zabolało i miało prawo zaboleć. powiedziałaś jej o tym?

      Usuń
    3. Nawet nie było jak... zwiała.

      Usuń
    4. nie mam pojęcia co Ci powiedzieć. wyobrażam sobie jak bardzo czujesz się zraniona. chciałabym Cię przytulić. (tuuulę mocno :))

      Usuń
    5. Trochę pusto w środku, a mimo to kuje, i oczy na mokrym miejscu. Ale wszystko jest do przeżycia, nie?
      Dziękuję :)

      Usuń