List do M.

Złe słowa zawsze dużo bardziej zapadają w pamięć. Choć ja zawsze będę pamiętać te Twoje zostawione na stole nad ranem kartki z podpisem "Kocham Cię, M.". Choć do mnie, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich miesięcy, dociera coraz więcej rzeczy, których w związku z Tobą żałuję i sytuacji, w których zwyczajnie jest mi za Ciebie wstyd. Bo czasem chciałabym, żeby było inaczej. Nawet jeśli pisząc to napływają mi do oczu łzy, których nie chcę powstrzymywać. Nie chcę mówić o Tobie źle, zwłaszcza do Ciebie, zwłaszcza tutaj. Ale zapamiętałam na przestrzeni lat mnóstwo słów i zachowań, które nigdy nie powinny mieć miejsca. Dużo mniej tych, które cieszą. Nasze życie nie jest łatwe, ścieżki są kręte i dużo na nich kłód, które los nam rzuca pod nogi. Czasem chciałabym podejść i przytulić Cię tak jak robiłam to kiedyś i powiedzieć, że cokolwiek się stanie to przecież mamy siebie, a to jest i zawsze było najważniejsze. Zamiast tego częściej krzyczę i mówię, że nie możesz myśleć w ten sposób najgorszy i zakładać, że nic się nie uda. Ja wiem, że Ty wiesz. Że chociaż to mam na myśli to wolałabym to ubrać w inne słowa. Ale że inaczej nie umiem. Mówię Ci o czymś co widziałam, słyszałam, czytałam i mówię to tak, by stało się jasne, że chodzi mi o nas. Nie rozumiesz. A ja nie tłumaczę po raz drugi, bo nie chcę. Łudzę się wciąż, że coś się w Tobie zmieni i patrząc w lustro staram się zmienić pewne rzeczy w sobie, żeby żyło nam się lepiej. Bywają takie dni czy nawet tygodnie, kiedy nie potrafię normalnie z Tobą porozmawiać. Noszę w sobie myśli, które rozsadzają mi głowę i modlę się co dzień, by wybuchać w momentach, kiedy nie ma Cię w pobliżu. Zapamiętałam tyle rzeczy, które mnie skrzywdziły, że choćbym bardzo chciała, to nasza wczorajsza rozmowa zmienia niewiele. Zwłaszcza, że brzmiała tak a nie inaczej, trochę ochryple, trochę niewyraźnie. Za dużo było błędów, żebym mogła w to wszystko uwierzyć. I chociaż też Cię kocham, M., od zawsze, na zawsze, i najmocniej, to czasem wolałabym być sama, gdzieś naprawdę daleko...