Ostatni na dobranoc.

Wypalam ostatniego papierosa, siedząc pod ścianą pokoju, w którą wpatrywałam się tak często przez ostatnie lata. Przez wpółprzymknięte rolety wpada delikatne światło latarni stojącej naprzeciw, która tak wiele razy rozświetlała ciemne noce. Słyszę kroki ludzi dobiegające z ulicy i powoli cichnące rozmowy. Wiatr świszczy między gałęziami gołych drzew, krople deszczu uderzają o parapet. Przymykam powieki. Biorę głęboki oddech i czuję jak łzy napływają mi do oczu. Podkulam kolana pod brodę, wierz dłoni nie wyciera strumieni spływających po policzku. Dawno nie płakałam. Dziś, w ostatecznym momencie, pozwalam sobie na to, siedząc w samotności i ciszy w miejscu, które mimo wszystko przez te lata kochałam całą sobą. Nawet jeśli po stokroć chciałam z niego uciekać. Nawet jeśli tak wiele razy pakowałam walizkę i z stawałam na dworcu z biletem dokądkolwiek. Wdech, wydech... moje miasto jest trochę jak rodzic alkoholik, które nienawidzisz i masz dość, ale przy obcych bronisz. I właśnie tak się czuję. Domofon dzwonił tyle razy w nocy, ludzie tu mieli wstręt do karetek. Ale to jest, był i zawsze będzie nasza lekcja patriotyzmu. Bo tutaj wszystko się zaczęło. Tu stawialiśmy pierwsze kroki, popełnialiśmy pierwsze błędy, wypalaliśmy pierwsze papierosy... i kochaliśmy na zabój. Stąd wychodziliśmy i to właśnie tutaj wracaliśmy z wiosennych spacerów z kwiatami. Pod tym oknem słuchaliśmy muzyki i śmialiśmy się w głos w trakcie tamtych letnich nocy. Ślizgaliśmy się na lodzie pokrywającym chodniki... A wiele, wiele lat wcześniej, stawialiśmy babki z piasku. Graliśmy w piłkę. Bawiliśmy w chowanego. I zarówno wiele lat temu jak i dużo później, będąc w tym wieku nastoletnim... w kotka i myszkę. Zmieniały się tylko powody, okoliczności i tęczówki, w które wpatrywałam się co wieczór. Z dziecięcych brązowych, na bardziej męskie Zielone. Leży tutaj, pochowanych w pudełka i zamkniętych w szafie, która dziś już przecież tu nie stoi, mnóstwo wspomnień. Mnóstwo momentów, których nie chcę wymazywać i chwil, które były piękne. Które później bolały... za którymi później tęsknota rozdzierała serce... a dziś znów są szczęśliwe, bo podchodzę do nich inaczej. Dzisiaj już nie ma tych oczu, tych kochanych tęczówek po drugiej stronie. Nie ma dłoni splecionych i ciepłego ciała, w które można się wtulić, tuż obok.  Nie ma muzyki. Nie ma przestrzeni. Są cztery ściany, tak dotkliwie nie moje, po których ostatni raz przebiegają opuszki. Zamknę te drzwi ostatni raz od zewnątrz i stracę prawo do posiadania tych kluczy. Pociągam nosem, kiedy ostatnie kroki rozbrzmiewają na drewnianej podłodze. Kładę dłoń na klamce, drugą przecieram mokre od łez poliki. I wychodzę, jakby to nic nie znaczyło... a przecież znaczy wszystko.

Psst, iskierka zgasła.