Lipiec pełen wrzosów.

Lubię milczeć z Tobą wieczorem, kiedy żadne z nas nie ma już siły rozmawiać. Kiedy cisza w słuchawce nie ciąży. Kiedy od kruchego dobranoc dzieli nas tylko ułamek sekundy. Po Twoim dobranoc lepiej sypiam. Kiedy dwie godziny rozmów o wszystkim i o niczym sprawiają, że choć zamykają nam się oczy, nie chcemy tego kończyć. Polubiłam nasze dni, pełne pracy, także w domu, podczas skradzionych gdzieś spojrzeń i uśmiechów. I marzenia o wrzosach lubię. Mamę wchodzącą do pokoju, która krzyczy do mnie dzień dobry i podpowiada pomysły, rozwiązania. I komentarz babci, że ślub zaplanowaliśmy za późno, że może nie doczekać, wśród zdziownych spojrzeń, że na salę czeka się długo, że mamy jeszcze masę rzeczy do przeżycia przed, choć po też już trochę zaplanowaliśmy. Do jutra też lubię. Do zobaczenia. I to, że wśród tysiąca różnych głosów, Ty mnie jeden słuchasz naprawdę.