My heart goes nana, część piąta.

My heart goes nana.

Słuchając tych dźwięków czuję się tak, jakbym właśnie cofnęła się w czasie. Nagle znika to, czym dziś się otaczam i znów, przez chwilę, jestem tą trochę młodszą, trochę mniej doświadczoną nastolatką z roku 2008. Bardzo powoli, z pewną dozą ostrożności zaczynam tonąć w słowach, poznając tajniki wirtualnego świata. Aż wreszcie tonę całkowicie. W słowach, w dźwiękach, w życzliwych uśmiechach i obecności całkiem nowych ludzi. Patrząc z perspektywy czasu, ten rok 2008 jest w moim życiu tym bardziej przełomowym. Z jednej strony wiele straciłam, z drugiej - wiele zyskałam, choć nie do końca potrafiłam to wtedy docenić. Niemniej jednak to, co narodziło się wtedy w mniejszym lub większym stopniu wbiło się w moją codzienność do tego stopnia, że jest jej częścią do dzisiaj. Kieliszki w dłonie, zaśpiewajmy dumne Sto lat. Gdyby te siedem lat temu, kiedy zaczynałam swoją przygodę z blogowaniem, ktoś powiedział mi, że pewnego dnia znajdę miejsce, w którym osiedlę się na stałe, w którym nie tylko zacznę uzewnętrzniać, ale i poznawać siebie na nowo, razem z ludźmi, których choć nigdy nie widziałam, mogłabym nazwać tymi, którzy znają mnie chyba najlepiej - pokręciłabym głową z sarkastycznym uśmiechem. A dziś? Wciąż tutaj jestem. Od dokładnie pięciu lat. Przeszłam przez kilka adresów, wyemigrowałam z Onetu, ale zamiast obchodzić blogspotowe urodziny w kwietniu - za datę początku Ostatniej Melodii wciąż uznaję 5 maja. Dziękuję Wam za czas, który mi poświęcacie, choć wiem, że czasem naprawdę bredzę. Dziękuję za obecność, bo dziś już nie tworzę tego miejsca sama - Wy również jesteście jego częścią. I choć mam przed sobą ciężki rok - egoistycznie samej sobie życzę, byśmy w 2014 znów się tutaj spotkali. :)