17 lutego 2014

A może romans?

Dzień dobry (wieczór), chyba zgłupiałam i nie wiem co się dzieje. Nie od wczoraj żyję na tym świecie, a wciąż istnieją rzeczy, które mnie na nim zadziwiają. I może mogłabym to uznać za jakiś plus, chociaż nie grozi mi nuda, skoro wywołuje to uśmiech na twarzy, albo nawet śmiech głośny momentami, ale... no są jakieś granice.
Mam taką znajomą. Nazwijmy ją X. Zaręczoną od niedawna, w związku z panem narzeczonym od lat ośmiu, więc staż długi. I wydawać by się mogło, że zakochani w sobie są bardzo i nawet parą są zgraną. Gdyby nie to, co obserwuję w nocy w weekendy. X. jest dziewczyną nawet sympatyczną, w dodatku naprawdę ładną. (rzadko to mówię, więc wierzcie, że coś musi w niej być) W porównaniu do swojego narzeczonego, X. jest również osobą rozrywkową. Ma dużo znajomych i jak tylko piątkowy czy sobotni wieczór trafi się wolny, to ubiera się ładniej niż zazwyczaj i biegnie do klubu z koleżanką. Trzy tygodnie temu spotkałam ją w miejscu, do którego czasem zdarza mi się zaglądać (mimo, że za klubami na ogół nie przepadam) w stanie wskazującym, rozumiecie. Tak się dziewczyna martwiła o ściany, że jedną postanowiła potrzymać. Albo to ściana martwiła się, że X. ledwo się trzyma ma nogach...? Dobra, nie w tym rzecz. Przyszła z koleżanką, wyszła z jakimś facetem. Przytulona do niego. Bynajmniej on na troskliwego nie wyglądał i nie troska nim kierowała, kiedy wychodzili. Ciągu dalszego zarysowywać nie muszę, pewnie jesteście w stanie się domyślić. Ten weekend X. miała zajęty, luźniej dopiero wczoraj. Więc spotkałam ją późnym wieczorem z jakimś młodym, dość atrakcyjnym panem, kiedy postanowili się pobawić w glonojady i połknąć sobie twarze. Na środku chodnika. Bez skrępowania. Bynajmniej nie był to narzeczony X. ani nawet nikt do niego podobny. Tym razem jednak, warto wspomnieć, X. była trzeźwa. Nie pierwszy, nie drugi raz, kiedy to widzę.
Nie szukajmy tak daleko. Pamiętacie tego, którego zapach wypełniał każdy kąt mojego pokoju jeszcze trzy miesiące temu? Z początku coś tam bredziłam o jego byłej, mojej kiedyś koleżance. (dawno temu i nieprawda, każdy popełnia błędy) M., kiedy lat temu kilka go poznałam był facetem, którego naprawdę... chyba każda kobieta chciałaby mieć przy sobie. Opiekuńczy, oddany, kochający, przyjaciel... dobra, bo mnie zemdli albo szlag mnie trafi, że być taki przestał. Chociaż no nie przestał, skoro jego narzeczona (tak, serio, nie żartuję, że się zaręczyli) taka szczęśliwa niby. (swoją drogą ją też widuję z kimś innym pod rękę ;)) W każdym razie ta jego była zdradzała go na prawo i lewo i wszyscy udawali, że tego nie widzą, żeby M. serduszka nie złamać. Debilizm, bo na końcu wyszedł na tym gorzej niż wyszedłby na samym początku. Niż w ogóle powinien... a z resztą.
A skoro już o klubie tam gdzieś wyżej wspomniałam, to czasem chodzę, nie przeczę. I w sobotę w nocy spotkałam takiego pana, bramkarza (znacie ten typ?) w wieku bardziej dla mojej mamy niż dla mnie. Bardzo troskliwy ten pan, bo kiedy moja towarzyszka nie wiem kiedy doprowadziła się do stanu odurzenia niemiłosiernego, to nawet pomógł jej pilnować i dał chwile na oddech, kiedy nie powinien był na niego pozwolić. Nawet miłe z jego strony było to, że wyszedł z nami, żeby przypadkiem nic nam się nie stało, bo jak pewnie wiecie (choćby z wiadomości) pod klubami w Łodzi zazwyczaj jest burdel. Bałagan, przepraszam. Dopóki koleżanka była jeszcze w stanie względnym, raz czy dwa do troskliwego zagadała. Coś tam wspomniał, że jest stary, że mógłby być naszym ojcem. Coś o żonie, o pracującej w klubie (obecnej tamtej nocy) pasierbicy i jej bracie (będącym już jego dzieckiem). Bla bla bla. A w niedziele rano widzę na fejsbuku zaproszenie od niego i wiadomość. Nienawidzę cię, fejsbuku, że dopuszczasz do mnie ludzi. Zwłaszcza, kiedy po jednej czy dwóch wiadomościach, na które z grzeczności ze dwa słowa odpisałam facet przywalił się już konkretnie. I chyba zapomniał, że ma żonę i dzieci, bo numer telefonu mi podał z tekstem, że mogę mu zaufać, i coś tam gadał, że chyba mnie podrywa. A mnie chyba zemdliło nie mniej niż w momencie, kiedy zobaczyłam pięćdziesiąte wyzwanie picia piwa przed kamerą.

Po co komu związek, skoro nawet nie umie się go trzymać? Bo jak się kogoś kocha, to wierność nie jest żadnym wyczynem, a... kochasz to jesteś, nie to nara - piątka.

32 komentarze :

  1. Człowiek wielką zagadką był, jest i będzie... Aczkolwiek, nie umiem znaleźć jakiegokolwiek usprawiedliwienia dla osób zdradzających swoich partnerów. Miłość nie powinna ograniczać, to fakt, ale... trochę wstrzemięźliwości, są pewne granice, których nie powinno się przekraczać...
    A ten fejsbuk to serio, straszny wynalazek. Pamiętam jak znalazł mnie tam jakiś Turek, którego poznałam przed jednym klubem w Heidelbergu. Za Chiny nie mam pojęcia jak mnie wyszukał :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dla mnie jak człowiek uważa, że bycie w związku go w jakikolwiek sposób ogranicza to powinien pobyć sam, naprawdę. Z tym, że nie chodzi mi o jakichś despotycznych, zrzędliwych partnerów, ale o samą ideę związku opierającego się na byciu razem, dawaniu sobie uśmiechu, kochaniu się... O normalne związki. Dwojga ludzi, nie trojga, bo to już normalne (dla mnie) nie jest.
      To ja miałam taką przygodę z Brazylijczykiem, którego poznałam dawno temu. Jak dostałam zaproszenie po ponad roku czasu to musiałam się intensywnie zastanowić kto to jest ;D

      Usuń
    2. Też tak sądzę... bo takie wiązanie się, by z kimś b y ć i kogoś m i e ć na dłuższą metę przynosi tylko takie opisane w Twojej notce przykłady. A przecież prawdziwa miłość nie ogranicza. Jak się kogoś naprawdę kocha to nie przychodzą nawet do głowy pomysły na szybki numerek z pierwszą lepszą osobą poznaną w klubie.
      Ja już miałam problem jak znajomi kuzynki zaczęli do mnie wiadomości wysyłać na facebooku, lajkować zdjęcia, tym bardziej, że tam prawie wszyscy byli jakoś twórczo podpisani. I potem przez długi czas musiałam dochodzić, kto to jest np. ZuckerUndHimbeere :D

      Usuń
    3. Numerek numerkiem, ale odnoszę wrażenie, że już nie tylko o to chodzi, wiesz? Ludzie się poznają i zaczynają ze sobą po prostu rozmawiać. Dla mnie człowiek, który będąc w związku potrafi przegadać z osobą trzecią cały dzień, całą noc, napisać wiadomość na dzień dobry, życzyć miłych snów, rozmawiać o tym jak minął dzień, jakie są plany na następny, ktoś kto opowiada o sobie komuś nowemu rzeczy, których nie mówi partnerowi - to jest chyba jeszcze gorsze. "Słowami też można dotykać, nawet czulej niż dłońmi".
      Oh... słodko, że tak powiem :D Po co ludzie ustawiają sobie takie dziwne nazwy? Żeby trudniej ich było skojarzyć, czy co? ;)

      Usuń
  2. Nastąpiła całkowita dewaluacja wartości, zapanowało bezhołowie... brak słów.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No i bardzo nie chcę, ale muszę się zgodzić.. Co się dzieje z tymi ludźmi?

      Usuń
    2. Ponowoczesność ich ogłupiła.

      Usuń
    3. Chyba tak. Szkoda, że ci ludzie nie łączą się ze sobą (o ile można to w ogóle nazwać w ten sposób), tylko łamią serca tym, którzy jeszcze wierzą w wartości wyższe.

      Usuń
    4. Dla nich liczy się tylko korzyść własna, nie myślą w tak szerokich kategoriach. Egoizm ponad wszystko.

      Usuń
  3. Ostatnie zdanie podsumowuje doskonale wszystko co napisałaś wyżej. Była dziewczyna mojego przyjaciela zdradzała go na lewo i prawo, między innymi z jego przyjacielem... Wracał do niej, kopała go w tyłek i tak kilka razy, kiedy już zdecydował się definitywnie z niej zrezygnować, suka powiedziała, że zasłużył na to, żeby go zdradzać... A potem spotykali się po kryjomu za plecami tamtego. Kiedy mój przyjaciel wszystko sobie poukładał i znalazł kobietę, która go docenia, tamtej włączył się pies ogrodnika, zaszła w ciąże i powiedziała, że bardzo szkoda, że nie można wrobić w nią mojego przyjaciela... Generalnie nie umiem ogarnąć jak można zdradzić kogoś, kogo się niby tak bardzo kocha. Już lepiej się rozstać a nie odstawiać takie cyrki...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też nie wiem co kieruje ludźmi, którzy trwają w takich relacjach. Ci zranieni dają drugie szanse, bo naiwnie wierzą, że tego typu sytuacje się już nie powtórzą, a to rzadko na jednym razie się kończy. Wszystko się zapętla. M. ze swoją byłą przez prawie dwa lata rozstawali się i schodzili średnio co dwa miesiące. Ludzie nie umieją ze sobą rozmawiać i każdy kryzys związku nazywają "końcem". Właściwie to trudno się dziwić, że w pewnym sensie ma się tego dość. Ale lepiej to skończyć definitywnie niż wracać do siebie po stokroć i tkwić w toksycznych związkach, które - przecież nawet oni zdają sobie z tego sprawę - nie mają kompletnie żadnej przyszłości. Przyzwyczajenie? Bzdura.

      Usuń
  4. Mam wstręt do takich dziewczyn, takich facetów, do takich, kurwa ludzi. I nawet jak to czytam to się wkurwiam. Bo jak tak można?! Co więcej dodawać - ostatnie cytaty mówią same za siebie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jako ciekawostkę Ci powiem, że weszłam ze trzy godziny temu na fejsbuka, a tam X. zakończyła swój 8-letni związek dodając jakąś piosenkę i dobitnie ją podpisując. Pod tym (eks)Narzeczony napisał "ale... co? powtórz, bo ja chyba źle słyszę..." A kilkanaście minut temu wychodząc do sklepu wpadłam na nią w drzwiach. Znów z facetem z niedzieli. I to są dorośli ludzie?
      Nie wiem jak tak można. To obrzydliwe.

      Usuń
    2. Co...? To się w głowie nie mieści. Ile ona ma lat?

      Usuń
    3. Zabiłaś mnie teraz... 25 w tym roku chyba. Albo 26? Jakoś tak.

      Usuń
    4. Jezu... To już przecież nie jest 18latka, która ma prawo nie wiedzieć czego chce, tylko dorosła kobieta...

      Usuń
    5. Dorosłość nie zawsze idzie w parze z pełnoletnością.

      Usuń
    6. Dokładnie. Niestety.

      Jeśli chodzi o mój kręgosłup, to mam skłonności do garbienia się, bo klatka piersiowa mnie "ciągnie" do przodu, ale ćwiczę :)) Jestem szczupła , więc niestety tak to działa.. Coś za cos.

      Usuń
  5. Ale się rozpisałaś :p
    W prawdziwym związku wierność jest czymś oczywistym :) I ja tego zdania się trzymam!
    No często bywa, że po imprezach dostajemy zaproszenia do znajomych ale od bramkarza? :O

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czasem mam ochotę na tego typu posty, ale mam wrażenie, że ich długość może odstraszać ;)

      Oczywiście, że tak! Ja się z tym zgadzam. Bo w prawdziwym związku nie ma czegoś takiego jak "uwiązanie". Jest bycie na wyłączność, ale ono nie ma nas w żaden sposób ograniczać. Raczej... wypełniać ciepłem? :)
      A no... można? Można widocznie. W dodatku ponad dwa razy starszego ode mnie.

      Usuń
    2. Masz rację :) Niby jest się z kimś na wyłączność ale tego się tak nie odczuwa, to nie męczy, nie psuje humoru a wręcz przeciwnie :)

      Usuń
  6. Dla mnie to po prostu chore. Albo chce się z kimś być, albo nie, i wtedy się rozstaje. Koniec, kropka. I nie rozumiem, jak znajomi mogą to trzymać w sekrecie "dla jej/jego dobra". Ja wolałabym wiedzieć, że tkwię w takim gównie, żeby móc się z niego wydostać.
    Nie lubię tego typu ludzi, którzy nie potrafią zrozumieć, że odpisujesz im tylko z grzeczności...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też wolałabym wiedzieć, ale nie jestem do końca pewna, czy umiałabym to powiedzieć komuś bliskiemu. Z drugiej strony to kiedy w grę wchodzą moi przyjaciele to jestem w stanie przeżyć kilka dni ciszy między nami, czy nawet dłuższy czas, byle na końcu móc zobaczyć na ich twarzach uśmiech. Więc... może?
      Miałam wrażenie, że dzisiaj to zrozumiał. Sam z resztą zapytał mnie, czy słusznie odnosi wrażenie, że odpisuję mu jedynie z uprzejmości. W pewnym momencie przestałam się patyczkować i napisałam (w odpowiedzi na chyba dziesięć jego wiadomości, którymi zasypywał mnie od samego rana), żeby zamiast pisać do mnie spędził czas z rodziną. Myślisz, że to coś dało? "Mam u ciebie szanse, czy ostatecznie spieprzyłem sprawę?" Dostałam dzisiaj zaproszenie od znajomych do tego klubu, na sobotę. Odmówiłam, bo zwyczajnie nie wyobrażam sobie jego obecności gdzieś w pobliżu.

      Usuń
    2. O czymś takim po prostu trzeba powiedzieć. Jak później czułaby się taka osoba, gdyby okazało się, że wszyscy naokoło wiedzieli, ale ukrywali to przed nią? Nawet nie chcę wyobrażać sobie takiej sytuacji i mam nadzieję, że nie będę miała z taką do czynienia.
      Czy ma szanse? Cóż... Współczuję jego rodzinie. Odpisałaś?
      Pewnie przez jakiś czas nie będziesz zaglądała do tego klubu.

      Usuń
    3. Nie mówię, że udawanie, że się o niczym nie wie jest dobre, bo nie jest. Problem w tym, że kiedy człowiek jest zakochany to przeważnie jest też nieco ślepy i głuchy, nie dostrzega tego, co się dzieje wokół niego i nie słucha, co się do niego mówi. I czasem, kiedy możemy o tym tylko mówić, nie mając dowodów, wynika z tego więcej problemów niż ktokolwiek by się mógł spodziewać...
      Lepiej, żebyś się w niej nie znalazła. Zarówno dla Ciebie jak i Twoich znajomych oczywiście.

      Na moją wiadomość o tym, żeby spędził z nimi czas odpisał mi, że "ma ten komfort, że nie musi już tego robić", nie wiem co to znaczy, skończyłam tę bezsensowną wymianę zdań. Komfort? Cóż to znaczy? Z tego co pisał wcześniej wychodziło, że mieszka z żoną i dziećmi, więc... Nie odpisałam. On wyraźnie mnie podrywa, a we mnie tli się myśl o tym, że tego typu wiadomości powinnam pokazać jego żonie (czy partnerce, bo nie wiem czy są małżeństwem). Niech mu sprzeda kopa, biedna kobieta.

      Usuń
    4. Pewnie tak. Mnie jeszcze nie trafił nigdy porządny stan zakochania, więc nie wiem, jak to właściwie jest... Nie umiem sobie jednak wyobrazić, że mogłabym nie uwierzyć w coś takiego, gdyby powiedział mi o tym ktoś z bliższych znajomych, a jednocześnie raczej bym nie zaufała nikomu z dalszych.
      Nie podoba mi się ten "komfort". Cokolwiek by to nie było, ma żonę i dzieci, więc jest im coś winien.

      Usuń
  7. Wierność w tych czasach to dla ludzie naprawdę jakiś wyczyn. Chociaż Twoje na końcu trafiają w dziesiątkę.
    Aż pomyślałam o mojej koleżance z klasy, która była z dwoma facetami na raz. I nie mam pojęcia jak oni nawzajem się o sobie nie dowiedzieli. Dziewczyna mieszkała sobie w pewnej miejscowości, w której była z chłopakiem numer jeden, a w szkole (która jest jakieś 30km od miejsca zamieszkania) miała sobie chłopaka numer dwa. Oczywiście każdy trzymał buzię na kłódkę i ani chłopak jeden, ani chłopak dwa nie dowiedział się o istnieniu drugiego. Co najlepsze, dziewczyna po 4 miesiącach zaczęła mieć wyrzuty sumienia. I nie wiedziała z którym facetem zerwać. Hm, może z oby dwoma? Bo skoro posunęła się do takiego czegoś, to chyba nie kochała żadnego? Ach, wspomnę jeszcze o tym, że z chłopakiem numer jeden zaczęła być długo przed tym jak poznała chłopaka numer dwa. No ale chyba numer dwa się jej znudził, bo z nim zerwała i postanowiła być tylko z jednym! No bo w sumie jak to mówiła "to jej prawdziwa miłość"! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chyba za dużo ludzi żyje w przekonaniu, że "miłość nie istnieje - trzeba robić melanż i się nie przyzwyczajać". A mnie to przeraża, bo chociaż po ziemi stąpam twardo i więcej we mnie realizmu niż optymizmu, to ja w nią wierzę. Mało. Ja wiem, że ona istnieje i wiem, że są ludzie naprawdę do niej zdolni. Problem w tym, że oni zazwyczaj trafiają na tych, którzy chcą się jedynie pobawić. I niech się nawet bawią, ale nie cudzymi uczuciami, niech skaczą z kwiatka na kwiatek nie będąc w związku...
      Znam takie przypadki. Na przykład ta była M., ona też tak robiła. Z resztą znam takiego jednego, który będąc w związku poznał inną kobietę, z poprzednią zerwał po kilku miesiącach, zaręczył się z "nową", dziś są po ślubie, mają jedno dziecko, planują drugie i... są chyba najszczęśliwszą parą w moim otoczeniu. Chociaż początek był bardziej żałosny niż nietrafiony czy nieudany.
      A Twoja koleżanka... określiłabym to jednym słowem - dziecko. Z tym, że nie o metrykę tu chodzi tylko o dojrzałość. Bo część z tych, o których tu mówimy ma lat (około) dwadzieścia, a ten ostatni przytoczony w poście (ponad) dwa razy więcej.

      Usuń
    2. Wiesz... ja w pewnym sensie też w nią wierzę, chociaż tyle razy była dla mnie taka okrutna. Wierzę w to, że każdy człowiek znajdzie na ziemi swoją drugą połówkę. Pokocha kogoś, zostanie pokochanym..
      Ale chyba najważniejsze jest uczucie, które w nich ciągle było? Chociaż ja bałabym się znów zaufać takiej osobie.

      Usuń
  8. Ja nie rozumiem w ogóle po co z kimś być, jeśli się a) nic do niego czuje, b) jeśli się z nim męczy lub c) przy kimś innym czuję się lepiej. No co to ma być? Jakieś plany B, plany awaryjne? Kompletnie nie rozumiem bycia z kimś dla samego bycia. No way.

    OdpowiedzUsuń
  9. może powiem ostro, ale - brzydzą mnie tacy ludzie. po prostu. no kurczę, albo z kimś jestem, albo go zostawiam i szukam szczęścia gdzieś indziej, a nie zdradzam na prawo i lewo... paskudztwo.

    OdpowiedzUsuń
  10. Masz rację z tym wszystkim, wierność w związku jeśli już się w takowym jest powinna być na pierwszym miejscu. A te dziewczyny moim zdaniem jeszcze nie dorosły, aby być w jakimkolwiek związku.
    Ten facet to przesadza i niby jakim cudem znalazł Cię na fb?

    OdpowiedzUsuń