10 kwietnia 2015

O tym, jak All poszła do fryzjera.

/ seria postów "O... czymśtam" jest serią z życia, z przymrużeniem oka.
nie wszyscy zorientowali się poprzednio, dlatego teraz uprzedzam.
proszę nie traktować tego całkiem serio. (choć nie ma tu ani grama fikcji)

ostrzeżenie: nie próbujcie tego w domu!

Dzień dobry, hej, cześć. Wiecie, kim jestem, prawda? Kobietą. Stosunkowo młodą, choć w kącikach oczu mam już pierwsze zmarszczki i czasem trzeszczy mi kolano. I łokieć. I kostka, kark, nadgarstek... Okej, nieważne. Młodą przecież. Mam zielone oczy, które bardzo lubię. Dość zgrabne, choć nie najszczuplejsze nogi i uwielbiam podkreślać je szpilkami. Poza tym mam też włosy. Takie zaskoczenie! W kolorze - przez większość życia - ciemnym. Farbowanym, od lat ponad dziesięciu. Z jednej strony błędy młodości, z drugiej - lubię ten kolor, choć to podobno nie kolor. #ładniludzieubierająsięnaczarno - więc i włosy takie mieć mogą, o! Ale jako kobieta jestem przecież niezdecydowana, więc średnio raz na półtora roku dochodzę do wniosku, że będę blondynką. Choć mam pełną świadomość tego, że lepiej mi w ciemnych kolorach i prawda jest taka, że ja sama lepiej się w nich czuję. Ale ej! Kobietą jestem! A najgorzej jest... wpadać na głupie pomysły, uparcie się ich trzymać, chcieć zrobić wszystko samemu i ufać tylko sobie. Tak mówią. Tak słyszałam.
No i niedawno doszłam do wniosku, że chcę być blondynką. No nie platynową przecież, bo tak to bym raczej z domu nie wyszła. (nie mam nic do platynowych blondynek, ale ja wyglądałabym jak pajac, nie oszukujmy się) Znacie taką laskę, stare dzieje co prawda, ale znana jest z ładnych, długich włosów. Roszpunka. Kojarzycie, nie? I - moim zdaniem - od niej się wszystko zaczęło. Nie do końca kojarzę jej historię. Wiem, że coś z tymi jej włosami było, że zawsze musiały być długie. (Z., zejdź z placu zabaw i mi powiedz o co chodziło! dobra, wiosna jest, niech się bawi, damy radę) Ale to była baśń. Ja wiem swoje i dziś się tą wiedzą z Wami podzielę - Roszpunka nie ufała fryzjerom. Ja też im nie ufam, więc laskę rozumiem. W końcu nikt nie zna mnie tak dobrze jak ja sama, a że fryzjer to nie lekarz i nie wszystko wie lepiej - to musi po prostu nadawać na tych samych falach co ja. (czyt. potencjalny klient) Jak nie czuję z nim duchowego połączenia to jakkolwiek sympatyczny by nie był - mogę iść z nim na kawę, ale nie dać mu włosy. Kolejna rzecz do skarbonki wiedzy o All - jestem włosomaniaczką. Od zawsze i dożywotnio. Always & forever jak to mawia pan Pięknyangielskiakcent i jak mówi dziś moja koszulka. Więc skoro nie ufam fryzjerom, a włosy chcę zmienić - to zrobię to sama. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Sama farbuję (od ponad dziesięciu lat), sama obcinałam (przez kilka lat) i rozjaśniałam już sama (kilka razy). Pikuś. Pan Pikuś. I kupiłam rozjaśniacz. I zrobiłam kąpiel, żeby nie spalić wszystkich włosów. Ale chyba dałam za dużo odżywki i kolor nie ruszył. I kupiłam drugi. A właściwie to trzy, bo włosów mam dużo. Skoro kąpiel nic nie dała, to zrobię to tradycyjnie - działało, bo z włosów się kopciło i paliła mi się skóra głowy. Zmyłam go i... noszkurrr... większość dalej czarna. Ale ja wytrwała jestem i byle niepowodzenie mnie nie zrazi. Łapię za telefon: cześć, masz miejsce na dekolor? Ryzyk fizyk, jak to kiedyś ktoś powiedział, najwyżej będę łysa. (albo fryzjer martwy) Wracając do tych fryzjerów. W czerwcu byłam u Siostry i spontanicznie poszłyśmy do salonu. Stwierdziłam, że do tego mogę wracać. Problem polega na tym, że on jest trzysta (tak, 300) km dalej, a miastowym nie ufam za grosz. (no, może polecę jednego) Ale jest takie miejsce, gdzie zawsze iść chciałam. No i poszłam, wczoraj. Wbijałam sobie paznokcie w dłonie, ze stresu. Pogryzłam sobie wargę, ze stresu. A jak zobaczyłam fryzjera to moją głowę rozsadziła nieładna wiązanka wulgaryzmów, bo wiedziałam, że to jest nie tyle nadawanie na innych falach co przepaść, brak zasięgu i bariera językowa w jednym. Noszkurrr. Kolejność - zła. Nakładanie rozjaśniacza - złe. Farba - nie od tej strony. Kąt strzyżenia - człowieku, nie rób mi krzywdy! Był taki moment, w którym wyobrażałam sobie, jak nożyczki leżące na stoliku obok wbijają się w jego udo, a moja dłoń dociska je do samej kości. Chyba mam skłonności sadystyczne. Albo instynkt samozachowawczy, kwestia dyskusyjna na dzień wczorajszy. Wiedziałam, że blondu mieć nie będę, bo na dzień dobry na konsultacji powiedział mi to facet, któremu ufam w ciemno, bo widziałam efekty jego pracy. No i znam swoje włosy, lepiej niż ktokolwiek. Miały być brązowe. Widząc pracę tego fryzjerczyny (nie obchodzi mnie, że nie ma takiego słowa) zaczęłam się zastanawiać jakich słów użyć żądając rekompensaty w postaci darmowych zabiegów regenerujących, bo brązu to tu raczej nie będzie...

... ostatecznie mogę podziękować wszystkim, którzy ratowali sytuację.
... i jestem szczęśliwa, że nadal mam włosy.

Wniosek? Zostań Roszpunką, All.

18 komentarzy :

  1. Też nie ufam fryzjerom (i dermatologom, ale to już inna historia). Ostatni raz byłam 5 lat temu. Teraz sama się o nie troszczę. Nie farbuję poza jednym incydentem rudej farby, która zeszła mi po dwóch latach :D Podcinam końcówki w razie potrzeby. A teraz jestem na etapie poszukiwania sobie odpowiednich kosmetyków do pielęgnacji ^^
    Wniosek trafny, z chęcią bym została Roszpunką :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Długo szukałam odpowiednich dla siebie kosmetyków i do pewnego momentu wydawało mi się nawet, że już ich nie znajdę, bo nic nie działa. Ale to jest metoda prób i błędów. Polecam Toni&Guy, najlepsze!
      Chyba nie chciałabym mieć takich włosów, mimo wszystko :D

      Usuń
  2. Fryzjerzy! 2 cm czy 10 to żadna różnica! Na całe moje szczęście i moich włosów rok temu trafiłam na panią, która robi mi z włosami to, co chcę :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powiedzialabym, że zazdroszczę, ale... nie lubię fryzjerow :D

      Usuń
  3. Fryzjerzy....., też miałam z nimi spore doświadczenia, nigdy nie znalazłam nikogo kto by mnie uszczęśliwił aż w końcu przestałam szukać. Kolor mam naturalny, niestety, zawsze marzyłam o czarnych.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może warto poszukać kogoś, kto fryzjerem nie jest, a zna się na rzeczy?

      Usuń
  4. Ja rzadko miałam w miarę przyzwoitą fryzurę wychodząc od fryzjera, ale też rzadko do niego chodzę. Ale zdarzały się fryzury, z których byłam zadowolona.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ej ale na tym zdjęciu, co je widziałam, to nie wyglądają najgorzej :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Są okej, ale to "zasługa" (złe słowo) ludzi wokół, a nie człowieka, z którym byłam umówiona. Gdyby był tam sam to albo nie miałabym włosów albo nie zmieniłyby koloru nawet o pół tonu ;)

      Usuń
    2. Serio? To opowiadaj jak bylo!

      Usuń
  6. Dlatego ja nie chodzę do fryzjera ;D Korzystam z pomocy szwagierki ;D

    OdpowiedzUsuń
  7. Hahaha, skąd ja to znam.. :) Gdyby nie fakt, że znalazłam i zaprzyjaźniłam się z fryzjerką, która idealnie mnie rozumie, już dawno byłabym łysa.

    OdpowiedzUsuń
  8. dobrze, że mam swoją zaufaną fryzjerkę 10 minut drogi od domu ;D a i tak tylko końcówki obcinam, bo moje włosomaniactwo też kwitnie w najlepsze :D

    OdpowiedzUsuń
  9. Jak juz ide to zazwyczaj tylko na podcięcie. Z malowania wyrosłam dawno choć marzą mi sie niebieskie włosy od spodu... Tylko szkoda mi włosów :( mam takie w miarę zdrowe i ładne, swoje... A z drugiej strony jak nie teraz, to kiedy? Raczej nie podczas ciazy czy przed ślubem. Ale nie moge sie jeszcze zdecydować... I tez miewałam rozne przygody z fryzjerami. Na szczescie u mnie to krótka piłka wiec ubolewam tylko, jak zetną zbyt duzo.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Alien, również nie znoszę fryzjerów. Wiesz dlaczego? Nie mam po prostu do nich zaufania. Ponadto uważam, że dziś trudno o dobrego fryzjera.

    OdpowiedzUsuń
  11. Ostatnio chciałam coś zmienić i zdecydowałam się na baleyage (choć do tej pory uważałam, że jest dla kobiet co najmniej po 30). Ale podjęłam decyzję i poszłam do fryzjerki, u której od jakiegoś czasu się obcinam na boba (nawet jestem z tego ciecia zadowolonam no i bardzo mało płacę). Popełniłam błąd. Otóż ta sama fryzjerka nie mogła wtedy mi nałożyć farby, a że doszłam do wniosku 'teraz albo nigdy' to oddałam sie w ręce jakiejś młodszej. Po wyjściu od fryzjera nadal miałam odrosty, choć prosiłam żeby je zlikwidować, pasemek w ogóle nie było widać i ogólnie pieniądze wydałam na marne. Straciłam tylko prawie trzy godziny. Więc nadal farbuje mnie moja siostra, amatorka. I pewnie już nigdy nie zdecyduję się na farbowanie u fryzjera.

    OdpowiedzUsuń
  12. Mam ten sam problem. Od x lat farbuje się na ciemno i co najmniej raz na dwa , miesiące dopada mnie taka sama mmyśl jak Ciebie. Zostanę blondynka! Na szczęście to nie kończy się działaniami tylko pomysłem w głowie ;)

    OdpowiedzUsuń
  13. Mnie farbuje Mama lub koleżanki ;) Do fryzjera idę tylko podciąć włosy bo jak chcę coś więcej to potem płaczę.
    Cześć Roszpunka :)

    OdpowiedzUsuń