Wrócę do siebie.

Siadam na parapecie, odpalając kolejnego papierosa. Wydaje mi się, że już to kiedyś widziałam. Tylko pokój był trochę inny i obserwowałam to z innej perspektywy. Ale pamiętam to siedzenie i niespiesznie wypalane papierosy, kiedy życie płynęło gdzieś obok. Dziś robię to samo. To życie gdzieś płynie, jakby mnie nie dotyczyło, a ja przyglądam mu się z boku, nie umiejąc wkroczyć na właściwe tory. Zgubiłam się, masz rację. Zgubiłam i nie potrafię odnaleźć. Tęsknię za tą kobietą, którą kilka tygodni temu widziałam w lustrze. Dziś widzę w nim niepewną swoich kroków dziewczynkę, która każdego kolejnego dnia staje na rozdrożu i nie potrafi znaleźć drogi. Bo każda, którą decyduje się pójść okazuje się niewłaściwą. Nie chcę sobie wmawiać, że potrzeba na to czasu i przemyśleń. Bo czas mija nieustannie, a przemyśleń jest aż nadto. Potrzebuję decyzji. I nie jutro, ale dziś, właśnie w tej chwili jest czas na to, żeby podjąć pierwszą z nich. Wrócę do siebie. Jestem silną kobietą i wiem, że nikt nie zrobi tego za mnie.