13 sierpnia 2017

Rodzinnie.

Niespiesznie, tak, rodzinnie. Rodzina ta, która istnieje od dawna i ta, która dopiero się tworzy. Ta krwią złączona i ta, którą postanowiliśmy wspólnie budować od podstaw. Od pierwszych uśmiechów, muśnięcia dłoni, pójścia w pół kroku, w tym samym kierunku. Wspólne śniadania, wycieczki po bułki i poranna herbata. Kawa pita w biegu, piasek przesypywany przez palce. Domowe obiady, rodzinne, smakujące jak u babci. Łzy ocierane wśród najbliższych, choć w tę bliskości nieraz wątpiłam.Wieczorne spacery brzegiem morza, muskane wodą stopy, splecione dłonie, najpiękniejszy głos w podświadomości i piosenka, która pierwszy raz słyszana tak mocno zapadła mi w pamięć. Klasyka literatury czytana w słońcu, szeroki uśmiech i głośny śmiech podczas bilarda i Jengi do rana, dwujęzycznych scrabbli wieczorem, polskich filmów i Chilińskiej, przeplecionej z długimi rozmowami po niemiecku i dziesiątkami (nie)rozumienia. Pamiętasz, co kiedyś mówiłam? Do zobaczenia za rok, w tym samym miejscu, choć spotkamy ich przecież nie raz po drodze, w domu, przy światłach choinki, wspólnej kolędzie, może wcześniej wśród liści pożółkłych i złotej jesieni. Te rozmowy i muzyka, te obrazy wpojone we mnie przed laty i pewne spełnienia przypomniały o rzeczach, wokół których kiedyś opiewały tysiące moich myśli. Nie zrozum mnie źle, mnie tu dobrze w codzienności, ale kiedyś chciałam, by wyglądała ona inaczej. Obraz rodziny tak pięknej, już niemal powiększonej o troje, przypomina o dawnych marzeniach. I myśl o tym, że Ty... naprawdę tu pasujesz. 

32 komentarze :

  1. A mi tak bardzo rodziny brakuje. Mam tylko tą, którą tworzę. A zawsze chciałam mieć dużą rodzinę. Peszek.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mnie się długo wydawało, że to nie ma dla mnie większego znaczenia. Nie rodzina sama w sobie, ale jej bliska obecność. Trochę z biegiem czasu pozmieniały mi się priorytety.

      Usuń
    2. Bo z biegiem czasu wszystko się zmienia :)

      Usuń
    3. "Jesteśmy dorośli. Kiedy to się stało? Jak to powstrzymać?" ;)

      Usuń
    4. Gdzieś kiedyś słyszałam, że dzieci odmładzają... :D

      Usuń
    5. Niestety nie fizycznie :(

      Usuń
    6. Mam takiego znajomego, który kilka lat temu, na komentarz jego dziadka odnośnie tego, że ja to już powinnam męża szukać i dzieci rodzić (z czym ja do dziś, 4-5 lat później, dalej się nie zgadzam) stwierdził, że "no młodsza to ja się nie robię". Z przykrością stwierdzam, że dotyczy to nas wszystkich. I to nie tylko kwestia zmarszczek... :(

      Usuń
    7. Przydałaby się taka delikatna wersja "Przypadku Benjamina Buttona" :)

      Usuń
    8. Wygooglowałam sobie to - brzmi strasznie!

      Usuń
    9. Dlatego tylko tak delikatnie ;)

      Usuń
  2. Sielankowo, jak w familijnych filmach... ale stop. To życie :) przepięknie docenić bliskich, codzienność, małe przyjemności. W dzisiejszych, zabieganych czasach to prawdziwa sztuka. Cieszcie się sobą jak najdłużej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I jak to życie ma ciemniejsze strony, ale lepiej skupić się na dobrych, prawda? :)
      Koniec, niestety.

      Usuń
    2. Dokładnie: "always look on the bright side of life" :-)
      Kiedy powtórka?

      Usuń
    3. Nie wiem czy always, podobno ze mnie dosyć kiepska optymistka ;)
      Beztroski? Chyba za rok. Rodziny pewnie na Boże Narodzenie.

      Usuń
    4. Ze mnie średnio, ale pracuję nad sobą :)
      Pomyśl w takim razie, że jest na co czekać :)

      Usuń
    5. Ja przestałam się starać, samo przyszło. Najważniejsze jest chyba to, żeby czuć się dobrze. :)
      Święta w tym gronie są trochę męczące, ale prawda jest taka, że dopiero z rodziną je widać. W "swoim" gronie to tylko kolacja...
      Kusi mnie skorzystanie z zaproszenia, które dostałam, żeby ich odwiedzić. Póki co rano dzwoniła do mnie koleżanka z kategorycznym zakazem brania dalszego czy kolejnego urlopu :D

      Usuń
    6. Bo jak się człowiek za bardzo stara, łatwo przedobrzyć :)
      Nigdy nie spędzałam świąt w pozarodzinnym gronie i chyba nie chciałabym spróbować. Chyba że z moją własną rodziną, gdzie głową byłby ów tajemniczy muzyk, o którym wspomniałaś u mnie :D
      A to niedobra, nie lubię takich zakazów :P

      Usuń
    7. I... dobić, przy okazji.
      Właściwie to pisząc, że "widać je dopiero z rodziną" miałam na myśli te osoby, których nie widuję zbyt często, a których obecność sama w sobie sprawia, że ten czas jest wyjątkowy. (na swój sposób, czasem denerwujący)
      Może to głupie i naiwne, ale ja od bardzo dawna mam wizję świąt we własnym domu, z ogromną choinką, stosem prezentów, z pobudką w tym "swoim" gronie i gośćmi przychodzącymi do mnie, wciąż ubranej w fartuszek. Tylko tego salonu wciąż mi brakuje i ciężko i sobie wyobrazić siebie stojącej tyle w kuchni :D
      A takich z gitarzystą Ci życzę dalej, z całego serducha! I niech gra kolędy, może nawet śpiewa, a co! :)

      Usuń
  3. Oby wszyscy mogli mieć takie odczucia odnośnie rodziny, jakie opisałaś.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja na co dzień ich nie mam, też bym chciała...
      A dostrzegać te momenty, które zdarzają się naprawdę rzadko też nauczyłam się niedawno.

      Usuń
  4. Pięknie to opisałaś. Móc mieć taką rodzinę to skarb:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystkim nam, z samą sobą włącznie, życzę tej możliwości, na co dzień :)

      Usuń
  5. Ciężko tak widywać najbliższych kilka razy w roku, ale przez to też nieraz ludzie bardziej doceniają istnienie rodziny. Na pewno bardziej niż Ci, którzy mają ją na co dzień. A nie powinno tak być. Powinniśmy cenić swoją rodzinę i tę bliskość zawsze, a nie tylko wtedy, gdy ich brak.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Prawda. Niestety to nie zawsze tak wygląda. A druga rzecz, że wydaje mi się, że do prawdziwego doceniania rodzinnych (i nie tylko z resztą) więzi się dorasta. Mnie z biegiem lat naprawdę zmieniły się priorytety i rodzina jest na tej "liście" wyżej.
      A jeszcze jedno, co z resztą niedawno sobie uświadomiłam przy rozmowie z właściwie obcym człowiekiem, ja jestem chyba przyzwyczajona do tego, że bliskich ludzi mam naprawdę daleko. Czasem ciężko, fakt, ale co zrobić?

      Usuń
  6. życie na obczyźne zmusza mnie do zwracania większej uwagi na rodzinę, którą buduję, niż na tą, do której przynależę. szczerze mówiąc w każdej rodzinie są przeróżne historie, zwady i inne, chciałabym, żeby tam moja 3-osobowa żyła w zgodzie i do tego będę dążyć :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wydaje mi się, że to jest nie tylko kwestia obczyzny. Przychodzi po prostu czas, kiedy "wyfruwa się" z tego rodzinnego gniazda, żeby uwić własne i choćby z rodziną było się naprawdę blisko, tworząc tę "nową" poświęca się jej więcej czasu. Zwłaszcza, kiedy pojawia się w niej dziecko.

      Usuń
  7. Brzmi sielsko :) Mieszkasz nad morzem? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, w centrum. Tym bardziej starałam się chłonąć każdą chwilę, żeby na rok wystarczyło ;)

      Usuń
  8. Każda rodzina, szczególnie ta tworzona własnymi siłami - ma wielką potęgę. Trzeba o nią dbać. Doceniać tak jak Ty. Chwile tak szybko mijają...

    Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, ale spodziewacie się dziecka? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wydaje mi się, że tego doceniania człowiek uczy się z czasem (i wiekiem).

      Chodzi o to "powiększona o troje"? Na przekór życzeniom i oczekiwaniom - nie. Każdy z nas w tym rodzinnym gronie (troje właśnie, plus troje ;)) układa sobie życie, ale priorytet mamy chyba podobny i przeświadczenie o wielu rzeczach do zrobienia jeszcze "przed". Choć z drugiej strony ja myślę, że na wszystko przychodzi czas, a niekiedy nawet szybciej niż nam się wydaje ;) Póki co jednak nie. (choć mogłabym podać całą listę osób, które bardzo mocno trzymają za to kciuki ;))

      Usuń
  9. Dla mnie rodzina to rzecz święta. Co prawda są kłótnie, ciche dni, ale zawsze wracamy do siebie i to najważniejsze. Nie wyobrażam sobie innej rodziny. Już niebawem zacznę tworzyć swoją, cudowne uczucie :)

    OdpowiedzUsuń