Zakręty i miejsca (nie)nasze.

Wciąż są rzeczy, gesty i słowa, które przywołują wspomnienia. Ale to dobrze. Dziesięć dni temu napisałam tu wers, który chodził mi wtedy po głowie - że miłość niewielka, błahy jej zgon i idziesz dalej. Onet zamyka blogi, nad tym też nie da się przejść cicho, bez echa, nie zaglądając. Choć ja nigdy nie byłam tą, która czyta to, co zostało napisane dawno temu. Niemniej to miejsce to dziesięć lat mojej historii. Setki tysięcy stęsknionych oddechów i melodii, spośród których żadna nie była ostatnią, choć przecież ostatnia też wybrzmiała dawno temu. Piosenki w radio ostatnio pełne sentymentów. Podobnie do tych miejsc, w których już dawno jest pusto. Nie czuję się tam już jak w domu, choć zaledwie tydzień temu, w kontekście rozmowy o niczym, z przyzwyczajenia i bez namysłu powiedziałam komuś u nas i nagle zeszkliły się oczy, na chwilę, zupełnie jak teraz. Pewnie też dlatego kiedy umawiam się z nią na kawę i mówię, że niedługo znów będziemy się umawiać na rogu, za dziesięć minut, na niemal codzienne spacery dawnymi ścieżkami to tylko ja wiem, że choć przecież znam te miejsca, to już nie do końca je poznaję. Zaprosiłam do siebie Kogoś, kogo poznałam niedługo po Tobie i przypomniałam sobie jak wiele lat temu, przy pierwszym spotkaniu w jej rodzinnym mieście oprowadzała mnie po miejscach, z którymi wiązała wspomnienia. Za tydzień znów założę sukienkę i znów kupię sobie kwiaty, na przekór spojrzeniom ni ciekawskim ni współczującym, bo przecież na Dzień Kobiet to mężczyźni powinni je wręczać. Ale te moje są z zupełnie innej okazji, dziewiąty już raz, bo pierwszych nie liczę. 2008 był pełen początków, tak jak każdy kolejny -ósmy będzie pełen rocznic. Teraz dziesiątych. Nie chcę tu mówić o zakrętach, niemiłości, przemilczeniach i nieobecnościach. Ale to miejsce się we mnie wyryło, dlatego tak ciężko jest mi tutaj nie wracać. Zajrzałam na ten Onet wczoraj, przeniosłam go gdzie indziej, inaczej nie umiem. Przez wiele lat paliłam stare zeszyty na znak protestu, zostawienia za sobą. To tak nie działa. I przecież to ja zawsze najgłośniej krzyczałam, by się nie odcinać. Te strzępki wciąż są w szafie, w kolejnych pudłach zakurzonych i stęsknionych jak te wszystkie oddechy. 

Mimo wszystko uważam, że to dobrze. Że choć jestem dziś na innym etapie życia, poniekąd inna niż wtedy, z innymi priorytetami, marzeniami, wizjami siebie na przyszłość, to właśnie ta przeszłość ukształtowała te dzisiejsze marzenia. Tylko przy okazji kilka tęsknot i lęków. Może też zamknęła kilka dróg, uniemożliwiając stworzenie pewnych późniejszych relacji. Ale te wszystkie decyzje były dobre, potrzebne. I gdybym miała je podjąć raz jeszcze, byłyby takie same. 

// nie przychodzę tu płakać, wręcz przeciwnie. choć mimo upływu lat wciąż czasem szklą się oczy to uśmiecham się z tymi łzami i myślę, że zamiast żałować czegokolwiek to wolę dziękować, że się wydarzyło. dawno temu przyszłam tu z pewną swoją emocjonalnością, której nie potrafię stąd wyrzucić. wszyscy ją mamy. ja po prostu uważam, że bezcelowym jest ją dusić. i tak naprawdę to ją lubię. hektolitry wylanych kiedyś łez tworzą dziś inne emocje.