Echo samodzielności.

Jest mi tylko przykro, tak zwyczajnie, po ludzku. Może jestem nazbyt dumna, nazbyt uparta, może nazbyt. Może to wszystko jest niczym, nie powinno mieć większego znaczenia. Ale ma. I mierzi mnie, gnębi, wewnętrznie rozstraja. I myślę, że powinno uleciec przy trzecim oddechu, dać zapomnieć o sobie jak wiele rzeczy przed tym, wiele po tym. Ale dzisiaj mi przykro. Za dużo w to pracy włożyłam, by obyło się bez echa.