Kierunki.

Ładny, nie ładny, czy bolało, za ile... Jesteś pierwszą osobą, która zadała najważniejsze z pytań: co to dla mnie znaczy. Ktoś mi kiedyś powiedział, że życie jest nieustającą podróżą. Że to swego rodzaju pociąg, w którym miejsca wypełnione są ludźmi, mniej lub bardziej znaczącymi. Podążającymi z nami do celu lub, zwyczajnie, w tym samym kierunku. Że jest w tym pewna magia określająca liczbę tych osób i - co chyba najważniejsze - że w tym pociągu nie ma pustych miejsc. Pamiętam, jak siedząc wtedy przy oknie, patrząc tuż za nim i słuchając jednej z najbardziej depresyjnej w moim życiu muzyki myślałam, że mój pociąg nigdy nie był zbyt zaludniony. I pamiętam, że długo, długo później pomyślałam, że przechadzam się czasem korytarzem, ale w moim pociągu więcej jest przedziałów niżeli wagonów naprawdę otwartych. Ten mój, w którym spędzam najwięcej czasu, dzieliłam wtedy z jedną osobą. Z Kimś, kto dziś wciąż ma to miejsce przy mnie, choć rzadko zajmuje je fizycznie. 

I chyba tyle to dla mnie znaczy, choć w odpowiedzi jedynie się uśmiecham, a Ty pytasz: czy znaczy cokolwiek. Mogłabym powiedzieć: znaczy wszystko. To symbol mojego pociągu, podróży, poszukiwania. Mojego miejsca na ziemi, mojej ostoi, azylu, utopijnych wizji i pragnień sięgających dalej, niż kiedykolwiek wzrok sięgał. Że zamiast czterech kierunków, dla mnie możliwych jest siedem, podstawowych, bardziej niż pozostałe określonych, ale ten wstecz nie stanowi wyjścia, choć dróg naprzód, rozstai, spotykam tysiące. Może jestem pośrodku. W miejscu, w którym to wszystko się zaczyna. Miejscu, w którym jest przeszłość, przyszłość, w którym jest dzisiaj. Określone bądź nie. Bardziej moje niż kiedykolwiek, choć serce czasem się waha. Serca już chyba tak mają. 

Myślę teraz, że odpowiedź: to znaczy wszystko, byłaby tutaj najtrafniejszą. Pozwól mi jednak, że nie odpowiem. Wiem, że rozumiesz.