I sierpień, i wrzesień wśród wrzosów.

I nagle zdaję sobie sprawę z tego, że wrzosy to moje ulubione kwiaty. Piję z Tobą pierwszą jesienną wieczorną herbatę, oglądam zdjęcia z dzieciństwa i myślę, że oglądanie ze mną tego babskiego serialu przyszło Ci z zadziwiającą lekkością, kiedy chwilę później włączasz mecz i przestajesz mnie słuchać, choć przecież nie lubisz piłki. Czuję Twój oddech na szyi, bijące od Ciebie ciepło, tęskniłam za tym. Choć wydawać by się mogło, że nie miałam czasu się stęsknić. Wciąż pełno pracy, też tej w domu. Dzienniki i tona korespondencji upchane między wiersze, oboje wiemy, że to pretekst do rozmów o niczym. Lubię taką herbatę, nawet jeśli jest z cukrem. Lubię ciepło bijące z tego domu. I myśl o tym, że będzie nasz, bo w mieście więcej rozwodów. A obiecaliśmy sobie już zrobić wszystko, by do niego nie dopuścić. Lubię myśl o zaproszeniach, które powoli się tworzą. Tysiące cytatów zapisany na zrywkach bo mnie bez słów nie ma. I to, że wierzysz we mnie, że dajesz mi czas, że pozwalasz być sobą, słuchasz, choć czasem naprawdę nie warto. Nawet te nasze dokuczania, szczególnie moje, podszyte sarkazmem. Zwłaszcza, kiedy po choćby dniu bez, zaczyna Ci tego brakować. Pierwsze od dawna wakacje, pierwsze wyjście z domu, gdy nie myślę, że wolałabym patrzeć na wrzosy. Choć wolałabym. I oglądam Harrego wiedząc, że nie jestem w tym sama. I wychodzę od ludzi, by swobodnie rozmawiać o wszystkim. Bo te rozmowy lubię dużo bardziej niż ludzi, wiesz o tym. Wydaje mi się, że wiesz wiele więcej niż chciałabym, żebyś wiedział, przynajmniej na razie. Ale już tego nie cofnę. Chyba już bym nie chciała.