I oczy, które prowadzą do domu.

Muzyka rozbrzmiewa w słuchawkach, kiedy szklą się oczy. Oplatasz mnie ramionami i cisza staje się głośniejsza. Nie jestem zazdrosna o przeszłość, ja też mam swoją. Nie robię wyrzutów i nie mam pretensji, że śmiejesz się jedynie, kiedy zadaję pytanie, które kiedyś już padło, spotykając się z tą samą reakcją. Ja też nie chciałabym na takie odpowiedzieć. Mówisz mi, że to przeszłość, która dawno minęła, że nie mam się o co martwić. Ale ja nie chcę się martwić, nie zamierzam. Patrzyłam jej w oczy, kiedy ona patrzyła w Twoje i Twój wzrok wbity w nią, w przestrzeń tuż obok... Wiesz, ja znam te spojrzenia. Na wskroś przeszywające drugiego człowieka, kiedy Ty zamykasz się w sobie, zapadasz, rozpadasz na tysiące milionowych kawałków, a oczy stają się księgą, z której można wyczytać dużo więcej niż chciałbyś pokazać. Przykro mi jedynie, że zawisła między Wami cisza. Moja muzyka przypomina mi moją przeszłość, o którą nie zapytałeś, bo przecież to nie ma znaczenia. Choć dla mnie ma, stworzyło mnie, posklejało, rozsypało i czasem mam wrażenie, że wciąż próbuje poskładać. Otulasz mnie ramieniem, dobrym słowem, życzysz kolorowych snów, wychodząc do ogrodu i wracasz, jak zawsze, do bezsensnych nocy pełnych pracy i myśli o jutrze. Chłód w sypialni i trzęsące się dłonie to nasza nieodłączna codzienność, choć powody ku temu mamy różne, nie zawsze idące z sobą w parze. Powiedziałam komuś dzisiaj, że nie mając o co się martwić pomyślałam przez chwilę, że za kilka lat mogę Cię spotkać tak, jak ona spotkała Cię wczoraj. W przelocie wypełniania obywatelskiego obowiązku, zatapiając się w niebieskich tęczówkach, pytając co słychać, jak życie, czy wciąż tu, czy masz czas, czy możemy czasem porozmawiać, czy mogę do Ciebie zadzwonić. Po tysiącach rozmów, o które dziś żadne z nas nie pyta, a które stały się częścią codzienności, bez względu na to ile godzin spędzamy na patrzeniu sobie w oczy.

Nie jestem zazdrosna o przeszłość. Myślę tylko, że jest mi przykro, że ona się skończyła. Twoja, tak namacalna wczoraj, tak niespełniona w tym, co powinno było się spełnić. Ktoś mi kiedyś powiedział, że pewnego dnia patrząc na zdjęcia odkryje, że nie trzęsą mi się ręce. Że jest w tym coś pierwszego, coś co się nie spełniło, choć prawdopodobnie powinno. Tysiące razy wracałam do tego w różnych miejscach i momentach mojego życia. Czasem uświadamiając sobie, że już nie trzęsą mi się dłonie, a czasem, jak dziś nawet, kiedy na dźwięk nazwiska ściska coś w środku. Nie oczekuję zrozumienia tego od nikogo i nie zadaje miliona pytań Tobie wiedząc, że poczułeś wczoraj to samo. Otulasz mnie ramionami mówiąc, że to nie ma znaczenia, ale ja wiem, że ma. Miało kiedyś i zostało w Tobie, małą cząstką w wielkim bałaganie elementów, które wciąż próbujesz poskładać. 

Nie jestem zazdrosna o przeszłość. Przykro mi jedynie, że patrząc sobie wczoraj w oczy... oboje poczuliście się jak w domu, a jednak ten dom jest gdzie indziej.