Tych ranków jak febra.

Otwieram okno i patrzę w przestrzeń, cichą i pustą, zupełnie jak ja w środku. Cicha muzyka w słuchawkach przeplotła się w ostatnich dniach z demonami przeszłości i łzami na policzkach, w zbyt dużej ilości. Bałam się tego, że będziesz się o to obwiniał, bo wszystko co czuję w sobie jest... po prostu moje. Czasem to jest tylko impuls. Ostatni raz, gdy tu byłam, pisałam o Twoich powrotach do domu, kiedy patrząc jej w oczy, wróciłeś niejako do siebie. Ja do siebie wracam od kilku tygodni. Do muzyki, której od lat już nie słuchałam, do herbaty w zimne wieczory, choć tę piję z Tobą. Mówiłeś mi wczoraj, że powinnam z kimś o tym pogadać, że mam w sobie jakieś nieprzepracowane rzeczy, że emocjonalnie wydarzyło się za dużo, że to wcale nie musisz być Ty... Noszę to w sobie i tulę w zimne noce. Lata temu spakowałam w pudełka, które odkurzam z największą ostrożnością w obawie, że wypierze mnie to z emocji, które wypełniają codzienność, choć niekiedy daje to znaki o tysiącach moich milionowych kawałków, a ich nie da się od tak poskładać. 

Gdybym w ciszy tych emocji, dzisiejszego poranka, miała o tym opowiedzieć... Spędziłam z Tobą rodzinny weekend słuchając o każdej synowej i wszystkich dziewczynach chłopaków. Na rodzinnym obiedzie, uzależniającej kawie i najlepszej herbacie, jaką w życiu piłam. A później cały ten obrazek niczym z filmów puszczanych dwudziestego piątego grudnia runął jednym gestem, dopowiedzianą interpretacją i tęsknotą za tym, co nigdy nie będzie mnie dotyczyć. A ja mam przecież stęskniony każdy oddech...

Wchodzę do Twojego domu z myślą, że to już po raz ostatni. Chyba nigdy nie odbyłam takiej rozmowy, a z całą pewnością nie chciałam obudzić nią tego, co czuję od wczoraj. Złość i łzy są dobre. To tak cisza i pustka zabija, raz po raz od nowa.

Rozbiłeś mnie na kawałki,
lśniące jak gwiazdy, krzyczące... 

Nie zrozum mnie źle, ja się rozpadam i sklejam, to nie ma nic wspólnego z Tobą, choć boleśnie miałeś rację, że coś sobie do tego dopowiedziałam... Potwierdzam, bo to chcesz usłyszeć, a ja nie mam siły na tę rozmowę. Moja tęsknota ma kształt pewnych ramion, ciepło pewnych tęczówek, ale innych niż Twoje i zupełnie niepodobnych. Ma kształt i zapach wiosny przed laty, w przelocie złożonych życzeń, do dziś bawiącego mnie uśmiechu, który wspominam z ciepłem, bez bólu. To prawda, że pewnego dnia patrząc na zdjęcia odkrywasz, że nie trzęsą Ci się ręce... Moje trzęsą się czasem bez tego. Ale to, co wypełnia od środka jest otulająco ciepłe we wszystkim, co się nie spełniło, choć prawdopodobnie powinno. Tysiące stron zapisałam w rytm muzyki i trzęsącego się kiedyś serca. Do dziś uśmiecham się na skrzyżowaniu, gdzie wypaliłam pierwszego papierosa i wieczorem, w zupełnej ciszy paląc kolejnego kręcę głową z myślą, że nie miałam się przecież przyzwyczaić. Życie toczy się dalej, emocje obierają różne tory, a tęsknota chwilami staje się dotkliwsza, ale to nic. To część mojego życia, której nie chcę się wyzbywać i do której wracam z uśmiechem, choć wszystko, co wydarzyło się wokół pewnej letniej nocy i rozmowy, której nie powinnam była nigdy usłyszeć, ciągnie się i będzie ciągnąć za mną przez wszystkie kolejne relacje, mniej lub bardziej bliskie i mniej lub bardziej moje. Może masz rację mówiąc o nadinterpretacji tego, co jest między nami, a może były to słowa dokładnie takie jak moje, te, które paść powinny, a nie te, które chcieliśmy powiedzieć. Patrząc w tę cichą i chłodną przestrzeń myślę, że to nie ma żadnego znaczenia. Spotkamy się jeszcze milion razy, będziemy przyjaźnie patrzeć w oczy, pić kawę, chłonąć pierwsze pojawiające się we wrześniu ciepło naszego ogniska, a może kiedyś to zniknie i będziemy już tylko dzwonić. Ta niedziela mnie zabiła, ale nie z Twojego powodu. Wróciły do mnie tęsknoty, które skrzętnie skrywane przez lata od kilku, być może kilkunastu tygodni, nieśmiało odsuwały zasłonę przepracowania, zaglądając do mojego życia. Ja kilka lat temu zaczęłam płakać na filmach pokazujących rodzinę, a w niedzielę ten film stał się rzeczywistością. A to, co czuję w sobie, to, co być może w pewnym momencie wydawało mi się, że czuję w stosunku do Ciebie i to, co myślałam, że Ty czujesz... w całej tej sytuacji nie ma żadnego znaczenia. Ramiona mają kształt przywołujący ciepło, a tęczówki przeszywające zielenią były kiedyś szczęśliwe... Nie przepraszaj mnie, że miałeś w tym swój udział i nie mów mi nigdy, że być może zaangażowałam się za bardzo. Zaangażowałam, raz, ale, choćbym bardzo chciała... 

Nie mam dla Ciebie miłości,
ktoś tu był przed Tobą.

A poza tym powiedziałam Ci wczoraj, że dobrze mieć takie swoje rzeczy... i nie myślałam o niczym innym poza tym miejscem. Brakuje mi słów przelewanych na papier, nadto.