Wiosenne marzenia i lato wśród kwiatów.

Tęskno mi za wiosną, za kawą w ogrodzie, za muzyką poranną zakłócaną śpiewem ptaków i wieczorami dłuższymi, spacerami po lesie w naszych nowych miejscach, w moich starych. Parująca kawa w kubku Let it snow i śnieg za oknem, jeszcze trochę melancholii w słuchawkach i wspomnienia Twoich powrotów do miejsc, które z biegiem lat też już stały się nie-Twoje. Coraz więcej we mnie marzeń kształtujących plany, które nie zbiegają się z Twoimi. Śniło mi się niedawno urządzanie kuchni. Małej, białej, z dużym oknem i ziołami na szerokim parapecie. Małe stopy zostawiały ślady na drewnianej podłodze, za oknem niewielki plac zabaw, piaskownica idealna dla dwójki, okrągły biały stolik i pięć krzeseł. Odległe to od tego, co mieliśmy mieć w tym roku na własność. Fundamenty zmarzły, niedokończone mury w ogrodzie, który podobnie do mnie czeka na wiosnę i chwilę na sadzenie kwiatów. Moja ławka sprzed lat z odpryskującą farbą, którą chciałam odświeżać rok temu, ale plany się wtedy zmieniły. Tam kuchnia będzie inna, ale obiecałam sobie, że będą w niej zioła. Obiecałam tulipany na drewnianym blacie i kwitnące fiołki, na przekór storczykom, które w moich rękach nie kwitną. Tęskno mi do lata, do kawy w moim ogrodzie, do małego stawu przy domu, do wiśni tuż za nim i jabłonki nad ławką, do ścieżek niezmąconych asfaltem i lasu nieopodal, do tarasu z wyjściem na trawę, w której będę topić stopy, choćby wokół nie wszystko było idealne, bo czeka nas jeszcze mnóstwo pracy. Ale przecież warto. Tęskno do kawałka swojego, do miejsc cichych, moich, choć w większości samotnych.