Tęsknoty małe i duże.

Wracam do domu, w środku nocy, właściwie nad ranem. Wskazówka licznika przesuwa się coraz szybciej, z głośników dobiegają coraz cichsze dźwięki. Nie wiem dlaczego, ale nocą radio zamiast budzić - usypia. Śpiewam pod nosem lekko kołysząc ramionami, z nikłym uśmiechem na ustach, ukrytym w ciemności. Dziś uśmiecham się do siebie. Mam w życiu taki okres, kiedy trzeba podjąć decyzje. Nie jedną a kilka. Te noce za kierownicą, które ostatnio się mnożną, pozwalają spokojnie przemyśleć pewne sprawy. I choć to nie są rzeczy, o których decyduje się na szybko, niedzielny poranek w aucie przyniósł impuls, by spakować walizkę, zamknąć drzwi i wszystko co było dotychczas i wszystko co jest tutaj, zostawić za sobą. Jestem zmęczona. Moja nieobecność tutaj nie bierze się z braku chęci dzielenia się z Wami myślami, ani z braku możliwości ubrania tych myśli w słowa. Ja po prostu nie mam czasu. Na nic. Szesnastogodzinne dni pracy, sześć takich w tygodniu, plus niedziele spędzone na telefonie, bywają jednak męczące. Na ten weekend wybrałam się w miejsce, które kocham całą sobą. Brakowało mi tego. Głębokiego oddechu zaczerpniętego nad jeziorem, w scenerii najpiękniejszej z możliwych, choć słońca nam trochę zabrakło. I tej bliskości. Osób, które sama sobie wybieram. Spędzam całe dnie z ludźmi, których imion nie zapamiętuję i których prawdopodobnie nie poznam na ulicy. Z ludźmi, którzy nie mają najmniejszego znaczenia. Trochę brakuje mi momentów, kiedy można było po prostu iść na spacer, odstresować się, porozmawiać o niczym. Z kimś bliskim, naprawdę ważnym. Mam pracę, która daje możliwości. Pracę, która niesie perspektywy. I dziś rozumiem te filmy i książki, w których często pada pytanie: po co mi to wszystko, skoro nie mam czasu się tym cieszyć? Ja nie mam ani czasu ani tej radości, która była we mnie trzy miesiące temu. Może w życiu nie chodzi o to, żeby spełniać ambicje nie do końca swoje, ale żeby rzucić wszystko w cholerę, spakować walizkę i od zera zacząć w miejscu, które... po prostu jest piękne? Bo najważniejszy jest widok za oknem. I nie mam tu na myśli tylko tego, co faktycznie mamy za ścianą. Po prostu to, co widzimy otwierając oczy. Bo mnie, z samego rana, już brakuje oddechu...