Wczensojesienne melancholie.

Kortez w głośnikach, niespiesznie wypalane papierosy, chłodne dłonie. Czerwone światła, puste ulice, ciemne autostrady. Późne powroty do domu. Miała to być pierwsza jesień opleciona kocem na niewielkim tarasie. Pierwsza zima w przykrytym śniegiem ogrodzie z białą ławką pod okrytą bielą jabłonką. Wybieram z Nią projekt domu, mój upadł. Fundamenty mokną wśród rozkopanej ziemi, w której miała przecież kwitnąć lawenda. Wypuszczam z ust powietrze rysujące już delikatną parę, zamieniając obcasy na sportowe buty i czując się już jesiennie, malancholijnie, chłodno. Koc ogrzewa stopy w pokoju, w którym rok temu śpiewałam pod nosem Marzne bez Ciebie. I znów trochę marzne, od środka. Poukładało się trochę, uporządkowało. Każdy koniec jest przecież początkiem. Mam sny owładnięte miłością, budzę się rano z piosenką odbijającą się w głowie i myślę, że to zawsze zapowiadało dobry dzień. Te dni są długie, tygodnie zmęczone, ostatnie wolne weekendy tylko dla mnie. Z dobrą książką, z masą filmów, o których chciałabym czasem komuś opowiedzieć, bo przecież ogląda mi się je dobrze samej. Kawy dziś więcej niż herbaty. Z Nią dziś wypijam zieloną, której następnej lata temu nie zdążyłam zaparzać, kiedy kończyła się poprzednia. Brakuje mi słów, tych pisanych. Tych nicy spędzonych przy sztucznym świetle z ludźmi, których charaktery długimi miesiącami kształtowały się w mojej głowie. Trochę wtedy z nimi żyłam, zaprzyjaźniałam się, śmiałam się i płakałam tysiąckroć. Czasem się boję, że to już nie wróci. Że ten czas minął, że to miejsce zawsze już będzie puste. Ale zawsze to jest przecież bardzo długo. A ja nie lubię wielkich słów rzucać w eter  puszczać z wiatrem. Choć ten wieje mocno, odbija się od ścian. Niekiedy myślę, że jesteśmy podobni do siebie. Mam nowe miłości, kilka planów, trochę marzeń. Może one ogrzeją, kiedy już zrobi się mroźno.